Έτσι, έχει δεν έχει εντρυφήσει στον Ρουσσώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης, λ.χ., ή στον Ζίζεκ ο Κώστας Καραγκούνης κρίνεται αδιάφορο, αν βέβαια, δεν χρησιμοποιούν ονόματα και θεωρίες προς επίρρωση των λεγομένων τους. Όταν, όμως, το κάνουν, δίχως να ξέρουν πού παν τα τέσσερα, η αυτογελοιοποίηση είναι μονόδρομος. Έτσι κι αλλιώς, η σχέση αληθινή μόρφωσης -όχι συλλογής πληροφοριών- και κυρίαρχης τάξης είναι μια μάλλον πικρή ιστορία.
Κάνα δυο αιώνες τώρα, για τους από πάνω η γνώση καθεαυτή είναι πράγμα άχρηστο. Οι γόνοι τους μπορούν απλώς να αγοράζουν πτυχία και να παπαγαλίζουν, κάποτε ευφάνταστα κάποτε όχι, στερεότυπα, ώστε να επιδεικνύονται με σπουδαιοφάνεια, να διαφημίζουν την ανωτερότητά τους και να επικυρώνουν την εξουσία τους. Η εμμονή με τη χρήση της “καθαρευούσης” παλαιότερα ή ο φετιχισμός με τις λεγόμενες τεχνοκρατικές αναλύσεις, μαθηματικού τύπου, σήμερα, σ’ αυτήν την κατεύθυνση κινούνται: αναπαράγουν την ίδια, αντιλαϊκή και αντιδραστική λογική, πως μοναχά ετούτοι και οι όμοιοί τους μπορούν να κυβερνήσουν τον κόσμο ως οι κατεξοχήν “άριστοι”.
Αλλά επειδή αγαπάει ο θεός τον κλέφτη, αγαπάει όμως και τον νοικοκύρη, κάποτε πιάνονται στην παγίδα του εξυπνακισμού τους, αφού, όσα εισαγόμενα πτυχία και ντοκτορά κι αν διαθέτουν, μοιράζονται sui generis, την ίδια κουλτούρα ημιμόρφωσης. Αυτήν που, κατά Αντόρνο, έκανε εύκολα, όλους αυτούς που δήθεν συμμετείχαν στα λεγόμενα πολιτιστικά αγαθά, “να στρατευτούν στη δολοφονική πρακτική του εθνικοσοσιαλισμού”. Σήμερα, ας πούμε, στα γεγονότα με τους φασίστες στη Σταυρούπολη, δεν είναι μόνο πως δεν ξέρουν. Είναι η πολιτική τοποθέτησή τους που τους επιβάλλει να χρησιμοποιούν με σπουδή τον αχταρμά της πληροφορίας που διαθέτουν, για να πλήξουν δήθεν τον αντίπαλο, κι είναι αυτή που τους εκθέτει τελικά.
Αν ο Κ. Καραγκούνης πάθαινε καμιά κρίση ειλικρίνειας, θα παραδεχόταν πως, κατά πως λέει ο, κατά την άποψή του, οπαδός της βίας διανοητής έχει δίκιο. Και πως η σχέση κεφαλαίου και φασισμού παραμένει ίδια, όπως και η στάση τμήματος της δεξιάς: “στις αρχές της εξουσίας του Χίτλερ”, λέει ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, “οι μεγάλοι καπιταλιστές, κυνικά, έλεγαν στον εαυτό τους: αφήστε τον Χίτλερ να πάρει την εξουσία, να μας απαλλάξει από την αριστερά και κατόπιν εμείς θα απαλλαγούμε απ’ αυτόν”. Και θα παραδεχόταν επίσης πως “σε κάθε αυθεντική διαδικασία χειραφέτησης”, όπως αυτής που σε κάνει να απαλλαγείς επιτέλους απ’ τους φασίστες, “υπάρχει βία”. Μια βία όχι φυσική, την οποία όμως η ίδια η δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη αρνείται να ασκήσει, συντηρώντας διαρκώς τα νήματα που την ενώνουν με τα άκρα της. Αντ’ αυτού, μηρυκάζει διαρκώς το φαιδρό στερεότυπο των “δύο άκρων”, ξεπλένοντας το αυγό του φιδιού.
Μόνο και μόνο για την γκάφα του με τον Ζίζεκ, ο βουλευτής της Ν.Δ. θα έπρεπε να ζητήσει μια, έστω μικρή, συγγνώμη. Αλλά τέτοιες ευαισθησίες δεν διαθέτουν οι άριστοι. Ούτε ο αρχηγός του ζήτησε ποτέ συγγνώμη όταν μπέρδεψε τον Μοντεσκιέ με τον Ρουσσώ. Και ούτε, το χειρότερο, τους νοιάζει αν ενισχύουν τον σκοταδισμό με την άγνοια και τα λοιπά καμώματά τους.https://independentnews.gr/
