Πέσαμε άλλη μια φορά θύματα της βιαστικής ανάγνωσης των ειδήσεων. Τι έμεινε από τη συνέντευξή του Στέφανου Τζουμάκα στην τηλεόραση Attica; Ότι συναντήθηκε με τον Τσίπρα και έβγαλε το συμπέρασμα πως εργάζεται για την επιστροφή της Νέας Αριστεράς στον ΣΥΡΙΖΑ. Άναψαν τα τέλια, φούντωσαν οι δικαιολογημένες ανησυχίες. Μετά από όσα είδαμε και πάθαμε, αναμενόμενο είναι να μας πιάνει σύγκρυο, όταν ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πρωθυπουργός και πρώην προσωποποίηση μιας ελπίδας «εργάζεται» και μάλιστα στο παρασκήνιο.
Συμπτώματα, αιτίες και ευθύνες
Το πιο πιθανό είναι ότι η έγνοια του Τσίπρα δεν ήταν τόσο να βγάλει μια τέτοια είδηση με λαγό τον Στέφανο. Ως γνωστό τακτικιστή πιο πολύ τον ενδιέφερε μια κίνηση ανακοπής της αυξητικής τάσης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στις δημοσκοπήσεις, με τη δημοσιότητα που θα έπαιρνε η συνάντηση με ένα ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και η ανακοίνωση της επιστροφής του στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν είχαμε, ωστόσο, την υπομονή ή την πρόνοια να παρακολουθήσουμε το βίντεο της συνέντευξης, γρήγορα θα καταλήγαμε στο συμπέρασμα κάθε δημοσιογράφου ότι ασφάλεια παρέχει μόνο η αναζήτηση της είδησης στην πηγή. Γιατί η «πηγή», με όσα είπε, δεν ήταν ο καλύτερος πλασιέ της υποτιθέμενης πρόθεσης του Τσίπρα.
Ο Στ. Τζουμάκας δεν υποστήριξε την εκδοχή ότι η «παρένθεση τοξικότητας» στον ΣΥΡΙΖΑ έληξε και, συνεπώς, οι δρόμοι είναι ανοιχτοί και τα σκυλιά δεμένα. Αντίθετα, τόνισε ότι «ο κλόουν (σ.σ.:ο Κασσελάκης) είναι σύμπτωμα και πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες». Κι αυτό δεν έχει γίνει. Ότι ευθύνη για την προώθησή του στην προεδρία έχουν συγκεκριμένα πρόσωπα, μεταξύ των οποίων και ο Τσίπρας, που τον περιέλαβαν στο ψηφοδέλτιο, που τον πρότειναν, τον προώθησαν, τον στήριξαν πολιτικά και εκλογικά. Και η ευθύνη αυτή δεν έχει αναληφθεί.
Γνωστοί οι ένοχοι, άγνωστες οι αιτίες
Με άλλα λόγια, το σύμπτωμα μπορεί να καταπολεμήθηκε, αλλά οι αιτίες παραμένουν. Δεν προσδιορίστηκαν, δεν αντιμετωπίζονται. Δεν έγινε απολογισμός της συγκεκριμένης κρίσης, δεν υπήρξε αυτοκριτική τοποθέτηση. «Όποιος δεν κάνει αυτοκριτική, δεν έχει δουλειά στην πολιτική, ας πάει να ιδιωτεύσει», είπε. «Ανάγκη απολογισμού, αυτοκριτικής, επανακαθορισμού», κατέληξε.
Όσο για εκείνους και εκείνες που έφυγαν νωρίς, η γνώμη του ήταν εξαιρετικά σαφής: «Όσοι τήρησαν μια στάση αρχών, πρέπει να δικαιωθούν έμπρακτα». Και έμπρακτη δικαίωση δεν μπορεί να είναι μια προσωπική, αλλά μια πολιτική δικαίωση, με ανάδειξη και καταπολέμηση των αιτίων που επέτρεψαν την ανατροπή ένα σωρό αρχών και αξιών. Και για να μην αφήσει αμφιβολίες περί τίνος ομιλεί, συμπλήρωσε: «Ποιος έχει αξιοπιστία και κύρος και εμπιστοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ; Αυτά πρέπει να αποκατασταθούν». «Ανάγκη απολογισμού, αυτοκριτικής, επανακαθορισμού», κατέληξε.
Αν πραγματικά ο σκοπός του Τσίπρα ήταν να διαδώσει ότι «εργάζεται» για το συγκεκριμένο στόχο, μάλλον δεν βρήκε τον καλύτερο (μετα)φορέα του μηνύματος. Ο συγκεκριμένος, πάντως, του υπόδειξε ότι πριν αρχίσει να μοιράζει προσκλήσεις για τη «γιορτή», χρειάζεται να έχει την κατάλληλη «αίθουσα».
Λύση πολιτική σ’ ένα πρόβλημα πολιτικό
Γιατί, αλήθεια, με τι μούτρα και πού ακριβώς θα καλέσει όσους ανεχόταν να τους αποκαλούν βαρίδια, αν δεν το υποδείκνυε και ο ίδιος, πολύ πριν εμφανιστεί στον ορίζοντα κάποιος Κασσελάκης; Με πόσο θράσος θα «εργαστεί» για την αποκατάσταση «καρεκλοθήρων», που δεν τόλμησε να υπερασπιστεί όταν τους υπονόμευαν για να τους βγάλουν δόλια εκτός μάχης; Που τους ζητούσαν από πάνω με ιταμό τρόπο να επιστρέψουν τις έδρες, λες και τις είχαν κλέψει από τους ληστές μιας περιουσίας αποκτημένης με χρόνια αγώνων. Και σε ποιο κόμμα, έτσι που το κατάντησε με τον αρχηγισμό, τη διάλυση της συλλογικής συγκρότησης, με τον ευτελισμό της δημοκρατικής λειτουργίας και τη μετάλλαξή της σε παροχή ψήφου ευκαιρίας;
Και προφανώς δεν πρόκειται για την αποκατάσταση προσωπικών προσβολών, για την υπόληψη κάποιων προσώπων που έχει θιγεί. Το πρόβλημα ζητάει πολιτική λύση. Γιατί ακόμα κι όσοι και όσες πειστούν πως έκλεισε η παρένθεση και όλοι οι κόμποι έχουν λυθεί, με τι μούτρα θα πάνε να μιλήσουν στον κόσμο και τι θα του πουν για όλο αυτόν το χαλασμό; Έγινε ό,τι έγινε, μπόρα ήταν και πέρασε; Και οι αιτίες, που λέει κι ο Τζουμάκας; Και η αξιοπιστία, η εμπιστοσύνη, το κύρος; Πώς μπορείς να τα ανακτήσεις; Με ένα πήγαινε-έλα ανθρώπων χωρίς εξήγηση, χωρίς λόγο και αιτία; Δεν είναι μόνο θέμα πολιτικό, είναι και ζήτημα διαπαιδαγώγησης, μιας επιπλέον ευθύνης που έχουν τα κόμματα της αριστεράς.
Η νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλές εκκρεμότητες ακόμα να επιλύσει, αν μπορούν να επιλυθούν. Ώσπου να ωριμάσουν οι συνθήκες, αν ποτέ ωριμάσουν, υπάρχει ο δρόμος της πολιτικής συμμαχιών σε προγραμματική βάση. Όσοι δεν την αντιλαμβάνονται, δεν την κατανοούν ή δεν την αποδέχονται, καλό είναι να αναρωτηθούν και να εξηγήσουν στον κόσμο γιατί, τι τους εμποδίζει και τι τους κάνει να υποστηρίζουν ότι δεν είναι, στην προκείμενη περίπτωση, το μέτωπο η λύση, αλλά ένα «κόμμα μέτωπο» −αντίληψη που συχνά πηγαίνει μαζί με την εγκατάλειψη της απλής αναλογικής και την καλλιέργεια της ενδοτικότητας στη γοητεία της καλπονοθευτικής ενισχυμένης, δηλαδή της αποδυναμωμένης, αναλογικής.[1]
Σημείωση:
1. Μια τέτοια υποψία γεννάει και η ανεξήγητη αναφορά του Γ. Βαρουφάκη στην ανάγκη να δεχόμαστε διπλασιασμό του ορίου εισόδου στη Βουλή, να γίνει 6%, και να μην επιδεικνύουμε… ηττοπάθεια, ζητώντας να παραμείνει στο 3%. Τακτικισμοί με θέματα αρχής δεν επιτρέπονται. https://www.epohi.gr/
