Η τραγική απογοήτευση που προκάλεσε σε όλο τον κόσμο η Διάσκεψη του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή προσδίδει έναν τόνο μελαγχολίας στην έλευση του 2010. Η νέα χρονιά κληρονομεί ανοιχτές συγκρούσεις και πολέμους, οικονομικές κρίσεις και κρίσεις ηγεμονίας, αλλά κυρίως την αίσθηση ότι οι βεβαιότητες εξαντλήθηκαν και ότι οι αυταπάτες δεν έχουν πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν. Ο κόσμος συνήθισε τα γλαφυρά κηρύγματα ειρήνης να συνοδεύονται με νέες πολεμικές επιχειρήσεις- και να επιβραβεύονται με Νόμπελ- και η ωμή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να δικαιολογείται από τα υπέρτατα συμφέροντα.
Το 2010 προμηνύεται αναμφίβολα δύσκολο για τις ΗΠΑ, καθώς έχει τεθεί ως ορόσημο για να κερδίσει το στοίχημα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Το πιθανότερο όμως είναι να ανοίξουν και άλλα μέτωπα στον λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» τον οποίο εξόρκισε ο Μπαράκ Ομπάμα ως κατάλοιπο της προεδρίας Μπους, αλλά σιγά σιγά πέφτει στην παγίδα του.Ετσι, με αφορμή το τελευταίο αεροπορικό κρούσμα, ο αμερικανός πρόεδρος πρόσθεσε δύο ακόμη εστίες που «γεννούν» τρομοκράτες: την Υεμένη και τη Σομαλία...
Η νέα χρονιά μπορεί να κρύβει εκπλήξεις για τον ηγέτη της πρώην μοναδικής υπερδύναμης, ο οποίος μας είχε υποσχεθεί ότι θα εγκαταλείψει το μονομερισμό του προκατόχου του. Ο πρώτος χρόνος της θητείας του έδειξε ότι δεν μπορεί να χαράξει ριζικά διαφορετική πορεία, δέσμιος των κατεστημένων συμφερόντων.
*Η Μέση Ανατολή, αλλά και το Ιράν, θα δοκιμάσουν σοβαρά τη δυνατότητά του να εμπνέει ακόμη ελπίδες για μια πολιτική αρχών και σεβασμού του δικαίου.
*Η Κίνα, και όχι πλέον η Ρωσία, αφού κατοχύρωσε τον ηγετικό ρόλο της στην Κοπεγχάγη ως ο δεύτερος σημαντικός ρυπαντής μαζί με τις ΗΠΑ, δεν βιάζεται να αποδείξει στον κόσμο τη δύναμή της. Το Πεκίνο αξιοποιεί τη σοφία χιλιετιών, όχι μόνο όταν εκβιάζει τις ΗΠΑ με τα τρισεκατομμύρια των δολαρίων που διαθέτει στα θησαυρόφυλάκιά του, αλλά και όταν οικοδομεί, αργά αλλά σταθερά, την παγκόσμια ηγεμονία του, προετοιμάζοντας την κρίσιμη αναμέτρηση με την Ουάσιγκτον.
*Για την Ευρώπη το 2010 δεν μπαίνει με τους καλύτερους οιωνούς. Ο χειρισμός της οικονομικής κρίσης και οι επιλογές των προσώπων για τις ανώτατες θέσεις της Ε.Ε. έδειξαν τα όρια των ηγεσιών των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών, που καλώς ή κακώς είναι οι κινητήριες δυνάμεις της ενοποίησης.
Η ενωμένη Ευρώπη δεν μπορεί να παρέμβει αυτόνομα σε καμία διεθνή σύγκρουση και στην καλύτερη περίπτωση λειτουργεί συμπληρωματικά προς τις ΗΠΑ.
Οσο για τους κορυφαίους των επιμέρους κρατών, ίσως ποτέ στη σύγχρονη ιστορία δεν είχαμε τόσες μετριότητες. Χαρακτηριστική περίπτωση ο Ν. Σαρκοζί, ο οποίος αδυνατώντας να λύσει τα προβλήματα, ανακαλύπτει τη διέξοδο: ανοίγει τη συζήτηση για την «εθνική ταυτότητα», για να προκαλέσει το μίσος προς τον διαφορετικό- και όλοι γνωρίζουμε ποιος είναι αυτός!
Στην Ασία, οι συγκρούσεις στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν θα κυριαρχούν και ίσως επεκταθούν κατά το 2010. Το Ιράν θα βρεθεί ξανά στο επίκεντρο, όχι μόνο λόγω των εσωτερικών εντάσεών του, αλλά και γιατί παραμένει προσφιλής στόχος του Ισραήλ.
Η Αφρική μπαίνει το 2010 στη λέσχη των δισεκατομμυριούχων, φθάνοντας πληθυσμιακά αυτό το επίπεδο, αλλά παραμένοντας η φτωχότερη ήπειρος. Φτώχεια, επιδημίες, πανδημίες, διαφθορά και τοπικοί πόλεμοι θα συνεχιστούν... κανονικά.
Στην άλλη άκρη της Γης, τη Λατινική Αμερική, οι αλλεπάλληλες πολιτικές αλλαγές των τελευταίων χρόνων έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα προσμονής. Είναι η μόνη περιοχή του κόσμου όπου το ένοπλο ανταρτικό κίνημα των περασμένων δεκαετιών έδωσε τη θέση του σε μαζικά κινήματα που έφεραν στην εξουσία νέες δυνάμεις, οι οποίες παρά το λαϊκισμό και τον αυταρχισμό που συχνά τις χαρακτηρίζουν, προχωρούν σε τολμηρές μεταρρυθμίσεις.
Ισως είναι το μόνο αισιόδοξο μήνυμα για το 2010, επιβεβαιώνοντας τον ιστορικό Χάουαρντ Ζιν, που λέει ότι τα κοινωνικά κινήματα που πετυχαίνουν κάτι σημαντικό, «εμφανίζονται επειδή εκατομμύρια άνθρωποι κάνουν μικρά πράγματα σε συγκεκριμένες στιγμές στην Ιστορία και όλα αυτά αθροίζονται και τότε έρχεται η αλλαγή».πηγη:http://www.enet.gr
