ΚΟΝΤΑ τριάντα χρόνια τώρα η ελληνική Δημοκρατία έχει κάνει άλματα. Η πάλαι ποτέ Ψωροκώσταινα είναι μία από τις 25 πλουσιότερες χώρες στον κόσμο, ανήκει στο πιο κλειστό οικονομικό κλαμπ και έχει στο ενεργητικό της διεθνείς επιτυχίες του μεγέθους των Ολυμπιακών του 2004.
ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ, αντί όλα αυτά να μας δημιουργούν υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση, μοιάζει να έχουμε οδηγηθεί στο άλλο άκρο, στην απόλυτη απαισιοδοξία και στην απαξίωση συνολικά των δημοκρατικών μας θεσμών- από τη Βουλή και τη Δικαιοσύνη ως τα μέσα ενημέρωσης.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ υπάρχουν πολλοί και σοβαροί λόγοι που δικαιολογούν αυτή τη στάση. Λόγοι όμως που θα έπρεπε να έχουν δημιουργήσει ένα σοβαρό μεταρρυθμιστικό ρεύμα κόντρα στα λογής λογής συντεχνιακά συμφέροντα, τα οποία διατηρούν το σημερινό καθεστώς της ακινησίας.
ΑΝΤ΄ ΑΥΤΩΝ έχουμε οδηγηθεί στον απόλυτο παραλογισμό. Κάθε μεταρρύθμιση βαφτίζεται επίθεση στα συμφέροντα των εργαζομένων, κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού των δαπανών ονομάζεται νεοφιλελευθερισμός, ενώ ακόμη και οι παροχές ανεξαρτήτως ύψους ή δικαιούχων θεωρούνται ψίχουλα.
ΤΟ μόνο που έλειπε για να χαθεί εντελώς η ισορροπία ήταν μια εξόχως ανίκανη κυβέρνηση. Βρέθηκε με την εκλογή του κ. Κ. Καραμανλή.
ΑΥΤΑ όμως αποτελούν ιστορία. Εκείνο που μένει είναι η πραγματικότητα των μέτρων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Και έχει τεράστια σημασία πώς θα τα αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία.
ΑΣΦΑΛΩΣ θα είναι δύσκολα χρόνια. Πολλά από όσα θα γίνουν ωστόσο ήταν έτσι κι αλλιώς αναγκαία. Δεν χρειαζόταν, για παράδειγμα, η σοφία του ΔΝΤ για να καταλάβουμε ότι το Ασφαλιστικό οδηγείται σε αδιέξοδο και ότι δεν είναι δυνατόν το 2050 το 25% του ΑΕΠ να πηγαίνει για συντάξεις!
ΑΚΟΜΗ και το ίδιο το ΔΝΤ άλλωστε καταλαβαίνει πια- έπειτα από χρόνια αποτυχημένων πειραματισμών- ότι η δοσολογία της λιτότητας πρέπει πρωτίστως να μη σκοτώνει την πραγματική οικονομία ανοίγοντας τον φαύλο κύκλο μιας αυτοτροφοδοτούμενης ύφεσης.
ΤΟ πραγματικό τεστ όμως θα είναι πολιτικό. Οι ιστορικοί γνωρίζουν ότι οι κοινωνικές εκρήξεις εκδηλώνονται όχι μόνο όταν υπάρχει μεγάλη φτώχεια, αλλά κυρίως όταν επιχειρούνται ταχύρρυθμοι εκσυγχρονισμοί- όταν δηλαδή θίγονται οι στυλοβάτες ενός καθεστώτος.
Η παρέμβαση του ΔΝΤ θα είναι κατ΄ εξοχήν αυτό. Και οι πιθανότητες να πληγωθεί θανάσιμα το πολιτικό μας σύστημα, τουλάχιστον όπως το γνωρίσαμε από τη Μεταπολίτευση και μετά, θα είναι αντιστοίχως μεγάλες.
ΠΟΛΥ περισσότερο όταν το ΔΝΤ αντιμετωπίζεται με ιερεμιάδες περί αποικιοκρατίας και... SS, με όρους ηθικής καταδίκης δηλαδή, σαν να επίκειται η δεύτερη Αποκάλυψη.
ΜΕΝΕΙ να φανεί πώς θα αντιδράσει η κυβέρνηση. Αν θα μπορέσει να πείσει πως το ΔΝΤ δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή μιας νέας προσπάθειας. Ή αν θα χαθεί και αυτή μέσα στην οχλοβοή των ημερών.πηγη:http://www.tovima.gr/
