Από τη Μεταπολίτευση (δηλαδή από την πτώση της απριλιανής χούντας το καλοκαίρι του 1974) και μετά, την Ελλάδα κυβέρνησαν και οι δύο παρατάξεις που κυριαρχούν παραδοσιακά στην πολιτική ζωή του τόπου. Η συντηρητική παράταξη έδωσε πέντε πρωθυπουργούς (Κ. Καραμανλής, Γ. Ράλλης, Τζ. Τζαννετάκης, Κ. Μητσοτάκης και Κ. Καραμανλής ανιψιός) και η προοδευτική παράταξη τρεις (Α. Παπανδρέου, Κ. Σημίτης και Γ. Παπανδρέου ο νεότερος).
Σήμερα, την ώρα που το φάντασμα της πτωχεύσεως σκιάζει τη χώρα, ο καταλογισμός των ευθυνών σε ένα μόνο συμπέρασμα καταλήγει: ότι φταίνε όλοι! Είναι φανερό ότι το «πάρτι με βερεσέδια» άρχισε πριν από πολλές δεκαετίες. Η Ελλάδα έγινε προοδευτικά μια φτωχή χώρα με... πλούσιους κατοίκους, λένε με κακεντρέχεια οι άλλοι ευρωπαίοι συνεταίροι μας.
Βεβαίως, στον βαθμό που το παρελθόν περικλείει μαθήματα για το μέλλον, χρήσιμος είναι ο καταλογισμός των ευθυνών για όσα συνέβησαν αλλά και για όσα δεν έγιναν.
Ομως το επείγον πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι ότι αύριο φθάνουν στην Αθήνα οι κηδεμόνες μαςαπό το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ερχονται για να βάλουν τάξη στα οικονομικά της χώρας. Με τα υπάρχοντα δεδομένα η κυβέρνηση των Αθηνών ελάχιστα περιθώρια ελιγμών έχει. Οπως συμβαίνει παντού όπου παρεμβαίνει, καλούμενο πάντοτε, το ΔΝΤ, οι νέοι κηδεμόνες μας θα έχουν τον βαρύνοντα λόγο.
Τι απομένει σε μια κυβέρνηση η οποία μέσα σε λίγους μήνες μετά τη συγκρότησή της εκλήθη να αντιμετωπίσει προβλήματα δεκαετιών;
Πρώτον, να βρει τρόπους που θα μετριάσουν τις επιπτώσεις από την εφαρμογή των οδηγιών που θα δίνουν οι εξ Εσπερίας κηδεμόνες.
Δεύτερον, να καταρτίσει και να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ανατάξεως της χώρας, πρόγραμμα που θα λαμβάνει υπ΄ όψιν του τα νέα δεδομένα. πηγη:http://www.tovima.gr
