«Αρχισα να τζογάρω στο καζίνο από το 1985 και η αρχικά “ακίνδυνη” κατάσταση σταδιακά βγήκε εκτός ελέγχου.Ξεκίνησα παίζοντας μία με δύο φορές τον χρόνο, σύντομα έπαιζα δύο φορές το εξάμηνο και μετά μία φορά τον μήνα. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα βρέθηκα εγκλωβισμένος σε μια μανία που με οδηγούσε καθημερινά στο καζίνο. Ελεγα “θα παίξω μόνο 100 ευρώ” και εν τέλει έπαιζα 10.000. Αποφάσιζα να καθίσω για μια ώρα και τελικά τζόγαρα για μια ολόκληρη μέρα.Είχα χάσει τον έλεγχο της ζωής μου» διηγείται ο Γιάννης.
Δεν εξωραΐζει την πραγματικότητα και αποδέχεται την «αρρώστια» του, όπως τη χαρακτηρίζει. «Το βασικό πρόβλημα των ψυχαναγκαστικών τζογαδόρων είναι ένα:αρνούνται να αποδεχτούν ότι έχουν πρόβλημα.Εγώ καταστράφηκα οικονομικά, έχασα την επιχείρησή μου και κόντεψα να χάσω την οικογένειά μου. Ωστόσοεπέμενα ότι “το ελέγχω”,μέχρι που έπιασα πάτο και αποπειράθηκα να αυτοκτονήσω. Οταν αποδέχθηκα το πρόβλημα,άρχισε η ανάρρωση» αναφέρει. «Στους Ανώνυμους Τζογαδόρους βρήκα κατανόηση και υποστήριξη από ανθρώπους που έχουν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Μοιραζόμαστε την εμπειρία μας με απόλυτη ειλικρίνεια διότι η αρχή της ανωνυμίας μάς προστατεύει, καθώς δίνουμε μόνο τα μικρά μας ονόματα» σχολιάζει ο Δημήτρης, ο οποίος είναι σε αποχή από τον τζόγο εδώ και τρία χρόνια. Επειδή ο ακατάσχετος τζόγος οδηγεί στην εξαθλίωση όχι μόνο τον ίδιο τον παίκτη αλλά και την οικογένειά του, οι συγγενείς έχουν την ίδια (συχνά και μεγαλύτερη) ανάγκη για ψυχολογική υποστήριξη. Ωστόσο δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις τακτικές συναντήσεις των Ανώνυμων Τζογαδόρων, καθώς αυτές περιορίζονται αυστηρά στα άτομα που είναι τα ίδια εθισμένα και αναζητούν απεξάρτηση. Ετσι για να βοηθηθούν οι οικογένειες, οι ομάδες των Ανώνυμων Τζογαδόρων προσφέρουν τις λεγόμενες «ανοικτές συναντήσεις», κατά τις οποίες οι συγγενείς και φίλοι των εξαρτημένων ατόμων μπορούν να παρευρεθούν και να ακούσουν τους ίδιους τους τζογαδόρους να εξομολογούνται με αφοπλιστική ειλικρίνεια την εμπειρία της «κατρακύλας» αλλά και την ελπίδα της ανάρρωσης από τον εθισμό του τζόγου. «Εκλαιγα, φώναζα, τον απειλούσα προκειμένου να σταματήσει. Μετά τον λυπόμουν. Του έδινα λεφτά για να τον βοηθήσω να ξεχρεώσει και μετά του φώναζα ότι είναι ανεύθυνος και άχρηστος. Πίστευα ότι μπορούσα να τον σώσω» διηγείται στο «Βήμα» η Αλεξάνδρα, σύζυγος ψυχαναγκαστικού τζογαδόρου. «Μέσα από τις ανοικτές συναντήσεις κατάλαβα ότι δεν είναι στο χέρι μου να τον σώσω, μόνο εκείνος μπορεί να αποφασίσει να το κόψει. Αποδέχθηκα την πραγματικότητα:ο άνδρας μου είναι άρρωστος και εγώ ό,τι και να κάνω, δεν μπορώ να τον σταματήσω. Ευθύνη μου είναι να φροντίσω τον εαυτό μου και τα παιδιά μου και να είμαι εδώ για τη στιγμή που ο άνδρας μου θα αποφασίσει να μπει σε θεραπεία» προσθέτει.
«Η γυναίκα μου έπαιζε συστηματικά για περισσότερα από δέκα χρόνια. Πάντα τη στήριζα και επωμιζόμουν τις ευθύνες για τη χασούρα της. Μέχρι που ανακάλυψα ότι είχε υποκλέψει τα στοιχεία της πιστωτικής μου κάρτας και μου αφαιρούσε συστηματικά χρήματα. Ο κόσμος μου γκρεμίστηκε» σχολιάζει ο Μηνάς. Μέσα από τις ανοικτές συναντήσεις και τις συγκλονιστικές μαρτυρίες των τζογαδόρων, ο Μηνάς αντιλήφθηκε ότι η κλοπή και η εξαπάτηση είναι «συμπτώματα» της αρρώστιας του τζόγου που βασανίζουν χιλιάδες άτομα σε όλο τον κόσμο και συνεπώς «δεν είναι μόνος», όπως χαρακτηριστικά λέει, στον καθημερινό του Γολγοθά πηγη:http://www.tovima.gr.
