Τρεις νέοι άνθρωποι επιλέγουν τα πιο δυνατά σημεία της πρωτεύουσας και μας καλούν να ανακαλύψουμε ξανά την άλλη Αθήνα Της Νελλης Aμπραβανελ
Ολοι μας, κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι αναλαμβάνουμε τον ρόλο του ξεναγού. Φίλοι επισκέπτονται την Αθήνα κι εμείς, αυτήν την περίοδο όσο ποτέ άλλοτε, προσπαθούμε να αναδείξουμε τον καλύτερο εαυτό της. Γιατί οι εικόνες που κυκλοφόρησαν φέτος από τα ξένα μέσα δεν ήταν μόνο από την Ακρόπολη και την Πλάκα. Ηταν από μια καμένη Σταδίου κι ένα διαφορετικά χαοτικό Σύνταγμα. Ψάχνοντας για νέες εικόνες της Αθήνας, ζητήσαμε από τρεις νέους ανθρώπους να μας προτείνουν μια δική τους ξενάγηση. Η πόλη της Αθήνας κατέχει σημαντική θέση στη δουλειά τους: ο Κυριάκος Ιωσηφίδης με την ομάδα carpe diem συνεχίζει να αφήνει το δικό του στίγμα στους δρόμους της, ο Σωκράτης Σωκράτους έχει φωτογραφίσει την πόλη για μια έκθεση που παρουσιάζεται στο Μπενάκη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, ενώ η επόμενη θεατρική δουλειά της Ιωάννας Ρεμεδιάκη περιλαμβάνει «ξεναγήσεις» στην πρωτεύουσα. Ερασιτέχνες ξεναγοί, ξέρουν πού να πάνε τον «ξένο τους», χωρίς να φοβούνται την πόλη που τους περιτριγυρίζει...
Στα ιερά της Ακρόπολης
Ιωάννα Ρεμεδιάκη*
Υπάρχει ένα ιερό στη Βόρεια Κλιτύ της Ακρόπολης, λίγοι το ξέρουν. Μπαίνετε από την είσοδο του θεάτρου του Διονύσου, ανεβαίνετε πάνω από το θέατρο (τώρα στην ορχήστρα του φυτρώνουν μικρές λευκές καμπανούλες), και στρίβετε δεξιά. Από κει και μετά αρχίζει ο περίπατος των ιερών της Ακρόπολης. Εμείς αναζητάμε αυτό του Πάνα και της Αφροδίτης, δεν είναι πολύ μακριά. Σκαρφαλώστε στο πλάτωμά του, εκεί οι αρχαίοι έχουν σκαλίσει εσοχές στους βράχους για να αποθέτουν τις προσφορές τους. Για να αποθέτουμε τις προσφορές μας, γιατί κάποιοι έχουν αφήσει εδώ δικά τους σημάδια, μικρές πέτρες, λουλούδια, ένα κοχύλι, ένα μπουκαλάκι άρωμα μαζί μ’ ένα φτερό κι ένα τσόφλι, σημειώματα. Μια καταγεγραμμένη χειρονομία επιθυμίας στο σώμα της πόλης. Αθηναίοι και επισκέπτες ανταποκρίνονται στην ομορφιά του χώρου, στην «ιερότητα» της επιθυμίας του έρωτα, κι αφήνουν στις αρχαίες χαραγματιές τα δικά τους ίχνη. Κάντε το κι εσείς και θα με θυμηθείτε. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, αφήνοντας το δικό σου κομμάτι δίπλα σε αυτά που άλλοι πριν από σένα προσεκτικά απόθεσαν, χιλιάδες χρόνια τώρα, αισθάνεσαι ότι πράγματι αυτό που θέλεις θα συμβεί. Θα συμβεί, ναι.Η θέα είναι πολύ όμορφη, η Αθήνα, ακόμα και μ’ αυτή την ασφυκτική δόμηση, ανοίγεται μαλακά στον ορίζοντα. Κατεβαίνουμε από την έξοδο προς Μοναστηράκι, διασχίζουμε την Πλάκα (έχει πολλές γάτες αυτή η διαδρομή, και κάποιες αφήνουν να τις χαϊδέψεις) και φτάνουμε στην οδό Αθηνάς. Την περπατάμε όλη, την άνοιξη ήταν γεμάτη μωβ λουλούδια, τώρα είναι αξιοσημείωτα πράσινη για δρόμος του Κέντρου. Κάνουμε μια μικρή παράκαμψη δεξιά, στην ψαραγορά, σαρδέλες, μπαρμπουνάκια, σφυρίδες, στολισμένα με κόκκινα γαρίφαλα, πάρε-πάρε-πάρε. Συνεχίζουμε, φτάνουμε στην Ομόνοια. Θα έλεγε κανείς να παρακάμψουμε το σημείο όπου συνωστίζονται ζωές αφημένες κάτω από τα φιλόστοργα πάντα μάτια της πολιτείας, τα μάτια μας. Ωστόσο, είναι κέντρο της πόλης, δεν υπάρχει παράκαμψη (ανατροπή ίσως;).Διασχίζουμε την πλατεία, βρίσκουμε την οδό Κοτοπούλη. Μη φοβηθείτε τη σκληρή όψη της, εδώ υπάρχει κάτι πολύ μαλακό: ένα παλιό γαλακτοπωλείο, η Στάνη. Εδώ θα φάμε πολύ ωραία κρέμα με κανέλα ή γιαούρτι νοστιμότατο με μέλι και καρύδια, τροφές που θρέφουν, παρηγορούν και δυναμώνουν το σώμα για τον έρωτα που πρόκειται να του συμβεί, σε αυτή την πόλη. Από τις πλαγιές της Ακροπόλεως στα πέριξ της Ομονοίας.
* Η Ιω. Ρεμεδιάκη είναι θεατρολόγος και σκηνοθέτις της ομάδας Ισον Ενα.
Ψυρρή, Αρεοπαγίτου, παραλιακή
Κυριάκος Ιωσηφίδης*
Αν ήταν η πρώτη φορά που θα ερχόταν στην Αθήνα, η διαδρομή που θα ακολουθούσαμε θα ήταν: ξενοδοχείο-ύπνος στου Ψυρρή, πρωινό κουλούρι με σταφίδα στη βιοτεχνία της περιοχής, πεζοπορία στα στενάκια και ανίχνευση των τοιχογραφιών, μετά Θησείο, πεζόδρομο Ερμού - τοιχογραφία, οπωσδήποτε στο παζάρι αν είναι Κυριακή, από εκεί, Αρεοπαγίτου, Ακρόπολη και Μουσείο Ακρόπολης. Στάση για ένα χυμό και μετρό για Πανεπιστημίου. Σίνα και τελεφερίκ για Λυκαβηττό, θέα της Αθήνας από την άλλη πλευρά, κάθοδο με τα πόδια, πεζόδρομο και Εξάρχεια, φαγητό στο κουτούκι και μετά cafe.
Αν αντέχει ακόμη, ποτό και τραμ για παραλιακή, χωμένοι στους ήχους των σκοινιών από τα κατάρτια των ιστιοπλοϊκών. Δεν θα πηγαίναμε σίγουρα στο Κολωνάκι για να μην ανέβει η πίεση του εγκεφάλου μας, σίγουρα όχι στο Σύνταγμα για να μην ανέβει η πολιτική μας θερμοκρασία, σίγουρα όχι στο διπλό τουριστικό λεωφορείο για να «μην αναπνέουμε καθαρό οξυγόνο!» -μας φτάνει αυτό που έχουμε- και σίγουρα όχι στις δημόσιες τουαλέτες γιατί απλά δεν υπάρχουν. Φέτος, δεν θα τον πήγαινα στην Ομόνοια, στα στενάκια πίσω από το δημαρχείο και στην Πατησίων το πρωί και δεν θα ήθελα ποτέ να ζήσει την επιχείρηση «σκούπα» στον ίδιο. Τι εύχομαι να πάρει μαζί του φεύγοντας; Τη ζέστη και την ομορφιά μας.
* Ο Κ. Ιωσηφίδης είναι συντονιστής της ομάδας carpe diem, www.carpe-diemact.gr
Από Ζάππειο μέχρι Γκάζι
Σωκράτης Σωκράτους*
Θα παίρναμε ένα γρήγορο καφέ ή γλυκό στην Αλέα, θα κατηφορίζαμε τον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου (θα απέφευγα άλλο δρόμο - φοβούμενος μη γλιστρήσει, ειδικά αν είναι γυναίκα), θα κάναμε αριστερά την Πανεπιστημίου και θα συνεχίζαμε μπροστά από το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη (τυχεροί αν πέφταμε σε ώρα αλλαγής φρουράς... ωραία περφόρμανς), θα συνεχίζαμε ευθεία στη Βασ. Αμαλίας, μπροστά από την είσοδο του Κήπου για μια μικρή στάση στο περιφραγμένο σημείο με τα ρωμαϊκά αρχαία, πολύ πιο κάτω, Στύλους Ολυμπίου Διός, στην πύλη του Αδριανού.
Θα περνούσαμε απέναντι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, θα επισκεπτόμασταν το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, για να δούμε απέναντι τον ναό από το μεγάλο αίθριο (κάνοντας ένα τσιγάρο), ξανά Αρεοπαγίτου, μικρή παράκαμψη στο Θέατρο Ηρώδου Αττικού, θα συνεχίζαμε προς Θησείο, τέρμα αριστερά τον πεζόδρομο της Ερμού, τέρμα και απέναντι στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι για dinner (μέτριο φαγητό παντού), ίσως στο Butcher ή στο αντίστοιχο με ψάρι.Και μετά προς Bios, στην ταράτσα για ποτό, αργά το βράδυ θα παίρναμε ταξί για το σπίτι, με την ευχή ότι αυτό που θα πάρει μαζί του ο επισκέπτης μας θα είναι η καλή φιλοξενία, έτσι όπως ήταν και θα είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο.
* Ο Σ. Σωκράτους είναι εικαστικός.πηγη:http://news.kathimerini.gr/
