Η εικόνα ήταν ειρηνική: Παιδάκια με σημαιάκια στα χέρια, μανάδες που τραβούσαν μωρά στα καροτσάκια, ηλικιωμένοι, κι άλλοι με φωτογραφικές μηχανές στο χέρι. Η μπάντα έφτασε στην ώρα της. Την ώρα ακριβώς που ομάδες μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών, άρχισαν να συγκεντρώνονται σε μια γωνία και να ξετυλίγουν μαύρες σημαίες και πανό. Να βγάζουν ντουντούκες και να ετοιμάζονται για διαμαρτυρία εναντίον των συνενώσεων σχολικών μονάδων. Τότε έφθασαν και οι “επίσημοι”. Κάθισαν στην εξέδρα, αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει η μπάντα το πρώτο εμβατήριο και ορισμένοι από την ομάδα με τις μαύρες σημαίες, διέσχισαν το δρόμο και κατευθύνθηκαν στην εξέδρα, με συνθήματα, κραυγές, και μούντζες από δεκάδες μαθητές.Αστυνομικοί έσπρωχναν τους διαδηλωτές, η μπάντα προσπαθούσε να συνεχίσει τα εμβατήρια για να αποθαρρύνει τους διαμαρτυρόμενους, αλλά ματαίως. Μέσα σε λίγα λεπτά η πλατεία γέμισε από ανθρώπους, που χειρονομούσαν , κραύγαζαν και θέλανε να διώξουν μια γυναίκα που είχε την ….ατυχία να εκπροσωπεί την κυβέρνηση. Τελικά, η παρέλαση έγινε μαλλιά κουβάρια, από καμιά 50αριά ανθρώπους. Οι υπόλοιποι, που ήταν εκατοντάδες, απλώς παρακολουθούσαν το …θέαμα.
Ένας από τους διαμαρτυρόμενους ανέλαβε να συνοψίσει την κατάσταση : “ Έτσι τιμούμε την εθνική επέτειο: Με αγώνες…”
Βεβαίως, οι εκδηλώσεις αυτές στην παρέλαση, δεν ήταν η εξαίρεση.
Τις τελευταίες μέρες ,έχουμε δει κι άλλα: Λίγους -ευτυχώς- εκπαιδευτικούς , να δίδουν το παρόν σε κάθε δημόσια εκδήλωση για την Παιδεία, εισβάλλοντας σε αίθουσες συσκέψεων, να ανοίγουν πανό και να φωνάζουν συνθήματα, αγνοώντας, όλους τους υπόλοιπους, κι ας είναι περισσότεροι.
Εκπαιδευτικός, στην πρόσφατη κατάληψη των γραφείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Αττικής, περιέγραφε με υπερηφάνεια, τον τρόπο που οι μαθητές καταφέρονταν εναντίον ενός 60χρονου προϊστάμενου εκπαίδευσης, που τον είχαν εγκλωβίσει στο γραφείο του, ζητώντας του “να πάει να κάνει συγχώνευση στο σπίτι του…”.Αναφέροντας αυτά τα περιστατικά, δεν θέλω να πω ότι δεν έγιναν λάθη στους σχεδιασμούς και στην υλοποίηση των συγχωνεύσεων. Αλλά, αναρωτιέμαι, μήπως δεν ήταν αναγκαία η διοικητική αναδιάρθρωση , ιδιαίτερα στους χαλεπούς αυτούς καιρούς που ζούμε ; Μήπως αγνοούμε ότι κάποιοι υπουργοί Παιδείας ίδρυσαν σχολεία , εν μία νυχτί, μόνο για να εξασφαλίσουν κάποιες νέες θέσεις διευθυντών και στελεχών εκπαίδευσης; Η, μήπως , αγνοούμε τι συνέβαινε με τις εκατοντάδες εκπαιδευτικών, αποσπασμένων σε γραφεία πολιτικών, στην κεντρική, υπηρεσία, στις μητροπόλεις, και οπουδήποτε αλλού, εκτός από το φυσικό τους χώρο : Το σχολείο.
Και τα αγνοούμε όλα αυτά την ώρα που έχουν μειωθεί , ακόμη και τα “ψίχουλα” που έπαιρναν ως σύνταξη χιλιάδες ηλικιωμένοι ; Όταν οι άνεργοι μόνο μέσα σ΄ένα χρόνο έφτασαν κιόλας τις 250.000; Όταν έχουν σβήσει χιλιάδες επιχειρήσεις, και μέχρι τέλος του 2011 προβλέπεται ότι θα κλείσουν 120.000;
Κι όλα αυτά τα λέω, όχι γιατί πιστεύω πως πρέπει να ταλαιπωρούνται τα παιδιά μας, περπατώντας χιλιόμετρα -όπως προπολεμικά- για να πάνε στο σχολείο. Είναι σαφές ότι θα θέλαμε , ενδεχομένως, να έχουμε σχολεία σε κάθε γειτονιά και δάσκαλο, ει δυνατόν, για κάθε μαθητή. Το ερώτημα είναι αν μπορούμε να συνεχίσουμε να “μπαλώνουμε” τις τρύπες του χιλιομπαλωμένου προϋπολογισμού μας -ατομικού και συλλογικού- ή να βάλουμε τις βάσεις για να εξασφαλίσουμε-όπως μπορούμε- το μέλλον και τη συνέχεια μας.Φυσικά και δεν μπορώ να δώσω άφεση σ΄ένα υπουργείο που μπορεί να προγραμματίζει , να αποφασίζει και να διατάζει. Δεν μπορώ να δώσω συχωροχάρτι σε κανέναν και για τίποτα.Όμως, με τις συγχωνεύσεις των σχολείων, κάτι δεν πάει καλά. Είναι πολλές οι περιπτώσεις υπερβολών και από τη μία πλευρά , του υπουργείου εννοώ, αλλά και από την άλλη , των γονιών και των εκπαιδευτικών.Όμως μη μου ζητάτε να δικαιολογήσω επικρίσεις, όπως για παράδειγμα, ότι έγινε ο “Καλλικράτης “ στα σχολεία μόνο για εξοικονόμηση χρημάτων. Κι αυτό, δηλαδή , είναι κακό; Δεν είναι θεμιτό να προσπαθείς να εξοικονομήσεις πόρους σε μια τέτοια περίοδο συμφοράς; Τι θέλουμε, τέλος πάντων, να “βιώνουμε” τη κρίση με την “άνεση” των προηγούμενων δεκαετιών; Ε, αυτό πια δε γίνεται. Κι όσο πιο νωρίς το χωνέψουμε, τόσο λιγότερο θα υποφέρουμε, τουλάχιστον ψυχικά.http://www.aixmi.gr
