Ωστόσο στην Κερατέα τους τελευταίους μήνες η Πολιτεία εκπροσωπείται κατά κύριο λόγο δια της αστυνομίας. Και επιχειρεί τη νύχτα, σαν να έχει η ίδια αίσθημα ενοχής γι’ αυτό που κάνει. Η λογική «πεθαίνει κάθε ξημέρωμα» στα οδοφράγματα της λεωφόρου Λαυρίου. Η αστυνομία δεν μπορεί να διαμορφώσει όρους νομιμότητας. Μπορεί απλώς να τους επιβάλει. Αλλά αυτό δεν γίνεται με κλεφτοπόλεμο. Όταν μάλιστα επιχειρεί ακόμη και στην πόλη, η ατμόσφαιρα φορτίζεται με ψυχολογία… Βεγγάζης.Η Πολιτεία έχει με το μέρος της τη νομιμότητα, που η ίδια θέσπισε. Η δικαστική διένεξη έχει ακόμη μια δυο πράξεις μέχρι να τελεσιδικήσει, με το δημόσιο να προηγείται στα σημεία. Οι κάτοικοι, έχουν με το μέρος τους ότι ολόκληρη η Λαυρεωτική -καμία 60ρια χιλιάδες άνθρωποι, συν οι θερινοί οικιστές- αντιδρούν με σπάνια ομοφωνία. Αυτό δημιουργεί στο συλλογικό υποσυνείδητο την πεποίθηση για νομιμότητα πέρα από τη νομιμότητα. Αν είχε πάει ένας υπουργός στην Κερατέα θα καταλάβαινε γιατί οι άνθρωποι λένε ότι υπερασπίζονται βωμούς και εστίες. Δεν πιστεύουν ότι στην περιοχή τους θα εγκατασταθεί απλώς μια σύγχρονη μονάδα διαχείρισης υπολειμμάτων. Ούτε τη διαβεβαίωση ότι θα υποδέχεται μόνο τις ποσότητες που αναφέρουν οι σημερινές δεσμεύσεις. Δεν το πιστεύουν γιατί τα έργα δεν άρχισαν από την κατασκευή του εργοστασίου που απαιτείται για τέτοιου είδους διαχείριση. Στο αρβανίτικο μυαλό τους η καχυποψία διογκώνεται όσο η πολιτεία απλώς προσπαθεί να δικαιώσει μια παλιά λάθος επιλογή της. Και όπως θα έλεγε ο άγγλος συγγραφέας Κηθ Τσέστερσον: «Δεν είναι ότι δεν μπορεί να δει τη λύση- δεν βλέπει καν το πρόβλημα».http://www.protagon.gr/
