Ξαφνικά όλοι μας ανακαλύπτουμε, με σαράντα χρόνια καθυστέρηση, πόσο άστοργη πολιτεία έχουμε και σε πόσο διεφθαρμένο σύστημα ζούσαμε. Αλήθεια, όλα αυτά τα σαράντα χρόνια πλήρους διάλυσης, διαφθοράς και αποσύνθεσης πώς τη βγάζαμε; Πώς και η σαρωτικά συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων απέκτησε πρωτόγνωρο από συστάσεως ελληνικού κράτους βιοτικό επίπεδο; Γιατί δεν υπήρξε κανένα κίνημα όταν, για παράδειγμα, καραβιές παράνομων κομματικών συμβασιούχων έμπαιναν από τα φαρδιά παράθυρα του Δημοσίου δίχως εργασιακό αντικείμενο και το φόρτωναν με απίθανα κόστη; Εκδηλώθηκε ποτέ κανένα πολιτικό κόμμα υπέρ της πρόληψης για το ασφαλιστικό όταν πριν από είκοσι και πάνω έτη υπήρχαν πολιτικοί που γελοιοποιήθηκαν στην προσπάθειά τους να επισημάνουν τους κίνδυνους που ήταν ορατοί και προέβλεπαν με ακρίβεια την κατάρρευση των ταμείων που τα χρήματά τους στη συνέχεια τα έπαιξαν στα δομημένα ομόλογα; Κανείς δεν θυμάται τα κραυγαλέα πρωτοσέλιδα του προοδευτικού Τύπου όταν γίνονταν προσπάθειες προκειμένου να παρθούν απίστευτα πιο ανώδυνα μέτρα για τη σωτηρία των ασφαλιστικών ταμείων. Μήπως μου διαφεύγει κάποιο κίνημα που υπήρξε την εποχή του χρηματιστήριου που προειδοποιούσε τον «παρασυρμένο» και «ανεύθυνο» λαό που τα έδινε όλα στις αλήστου μνήμης ΕΛΠΕ, πιστεύοντας ότι σε μια εβδομάδα μέσα, με τα καλά χαρτιά, θα γίνει εκατομμυριούχος; Μήπως διαμαρτυρήθηκε κανείς ή απέκλεισε τις τράπεζες όταν οι διευθυντές τους έβαζαν τις γριές να τα παίξουν όλα στην ΙNTERSAT τoυ αλησμόνητου Μπατατούδη; Μήπως δεν ξαναβγήκε το ΠΑΣΟΚ του χρηματιστηρίου και στις επόμενες εκλογές προκειμένου να διασώσει ό,τι απέμεινε από τον χοντρό τζόγο; Ξαφνικά σήμερα με όλες τις αμαρτίες του συνόλου του πολιτικού μας συστήματος, δηλαδή όλων των κομμάτων που συμμετείχαν σε αυτό, ανακαλύπτουμε την Αμερική εκ νέου; Αυτός ο πληθωρισμός «αναφαίρετων δικαιωμάτων» και «κεκτημένων» πιστεύαμε ότι δεν θα έχει τέλος; Παντού υπεράνω κάθε νόμου, λογικής και δυνατοτήτων οι καθαγιασμένες από τους αγώνες (;) συντεχνίες. Παντού συντεχνιακά συμφέροντα, τα οποία λειτουργούν πάντα κατά του Δημοσίου. Όλοι στη χώρα αυτή ήθελαν να μπουν στο Δημόσιο από… μίσος; Ένα απίστευτο μίσος εκπορευόταν σε αγαστή συνεργασία όλων μας – μέσα σε ένα πάρε - δώσε συναλλαγής, σημαντικής ή ασήμαντης, δεν έχει σημασία, όπου όλοι ζητούσαν τα ρέστα τους από τα δημόσια ταμεία. Από τους εγκληματικούς μεγαλοεργολάβους, τους παρασιτικούς επιχειρηματίες, τις στρατιές των διαφόρων τύπων και χαρακτηριστικών λαμόγιων έως τον μικρό κομματικό απατεωνίσκο – κάθε υπηρεσία διέθετε μια απίθανη γκάμα «κεκτημένων επιδομάτων». Παντού επικρατούσε μια ασυδοσία που όσο αυξανόταν τόσο αποθράσυνε κάθε είδους καταχραστή, μικρό ή μεγάλο.
Αυτό που δεν μπορεί να γίνει ανεκτό σήμερα είναι ότι οικοδομήσαμε σε αγαστή συνεργασία όλοι μας εδώ και σαράντα χρόνια: την αχαλίνωτη ασυδοσία, την ατιμωρησία, τη σπατάλη, την πάρτη μας. Όλο αυτό το αυθαίρετο οικοδόμημα θα το πληρώσουμε πολύ πιο επώδυνα από ό,τι νομίζουμε ότι το πληρώνουμε ήδη. Θα το πληρώσουμε πολύ πιο ακριβά γιατί πολύ απλά το μάθημα όχι δεν μας γίνεται μάθημα, αλλά βγάζει στην επιφάνεια τις κακοδαιμονίες ενός πολιτικού συστήματος που εξέθρεψε ανάλογες συνειδήσεις.
Ωστόσο μέσα σε αυτή τη διά της βίας ανασύνταξη της κοινωνίας μας το μέλλον μας είναι επίφοβο όχι για λόγους οικονομικούς, όπως θέλουν να πιστεύουμε. Η πολιτική μας συνείδηση, διαμορφωμένη από ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, είναι ανάγκη να αναθεωρηθεί ριζικά. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε και αντιδρούμε αντανακλαστικά εμπεριέχει όλη μας την κακοδαιμονία μέσα σε ένα σύστημα που κατάφερνε να βολέψει κάθε καρυδιάς καρύδι. Ό,τι μάθαμε ήταν άστοχο, ότι πιστέψαμε ήταν πλάνη, αυτό που νομίσαμε ότι ήμασταν ήταν λάθος.
Αυτή είναι η αλήθεια της μεταπολίτευσης, η οποία έβαλε δίπλα στον πάγκο του μικροπωλητή τα αργίτικα πεπόνια με τις μίζες για τα οπλικά συστήματα. Το βάθος της διαφθοράς, ωστόσο, είναι απροσμέτρητο και πολύ πιο απαιτητικό από ό,τι επιθυμεί να το παρουσιάσει ο προοδευτικός λαϊκισμός που έχρισε τον ηλίθιο, αναλυτή και αυτόν που ακούει ρεμπέτικα, μουσικολόγο. Η κάθε κρίση πέρα από τις δυσάρεστες συνέπειες που έχει αποτελεί και ευκαιρία. Στη δική μας περίπτωση το απογοητευτικό είναι ότι θα τη χάσουμε…http://topontiki.gr/
