Παρόλα αυτά, ο ελληνικός κινηματογράφος τίμησε το θέμα των εκλογών, με πολύ λίγες ταινίες, επιδεικνύοντας έναν φόβο για το θέμα αυτό, ίσως γιατί το παλιό ελληνικό σινεμά ήταν λαϊκό θέαμα και οι συνέπειες ενός λάθους χειρισμού να ήταν καταστροφικές. Εν αντιθέσει με τα τελευταία χρόνια, τις μεταπολεμικές δεκαετίες, μέχρι και την πτώση της χούντας, ήταν άγνωστη η πολιτική τοποθέτηση σχεδόν όλων των αγαπημένων πρωταγωνιστών, όπως και των τραγουδιστών ή άλλων γνωστών στο χώρο του θεάματος.
Επιπλέον, στον λεγόμενο παλιό εμπορικό κινηματογράφο οι ταινίες με πολιτικές αναφορές ήταν επίσης, πολύ λίγες και αυτές σχεδόν όλες έχοντας μια μονοδιάστατη μικρομεσαία αστική οπτική, δηλαδή μία έμμεση και ήπια κριτική, για τους πολιτικούς, που δεν έχουν κακές προθέσεις, αλλά πέφτουν θύματα των τρωκτικών που τους περιτριγυρίζουν ή άλλων συμπτώσεων. Έτσι, ενώ τις δεκαετίες του '50 και '60 όταν, ας πούμε στη γειτονική Ιταλία, έχουμε πολιτικές ταινίες και ειδικά κάποιες δηλητηριώδεις κωμωδίες που ισοπεδώνουν το πολιτικό κατεστημένο, στην Ελλάδα έχουμε ανάλαφρες κωμωδίες, που τις περισσότερες φορές μπορεί να βάζουν κάποιες ιδέες, αλλά στο τέλος έχουμε μια στρογγυλοποίηση των καταστάσεων και των χαρακτήρων, έτσι για να φύγουμε γελώντας και αγκαλιασμένοι από το σινεμά.
Με αφορμή τις αυριανές εκλογές, για το Ευρωκοινοβούλιο, τους δήμους και τις Περιφέρειες, ας θυμηθούμε τις ταινίες με θέμα τις εκλογές που έχουν ένα διαφορετικό άρωμα και που θυμίζουν στους παλαιότερους εποχές που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αν και πάντα υπάρχουν οι δεσμοί με τις σύγχρονες εποχές. Θα θυμηθούμε τους αξέχαστους Γκρούεζα, Μαυρογιαλούρο και Γκόρτσο, τους διαχρονικούς ψευτοθόδωρους και τους απαραίτητους κλακαδόρους.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
