Αν θέλουμε να εξετάσουμε την κατάσταση στη Γερμανία αυτή τη στιγμή, πρέπει να δούμε καταρχήν πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Τα πρώτα κρούσματα εκδηλώθηκαν στην περιοχή του Μονάχου, την ίδια περίοδο που στο κρατίδιο της Βαυαρίας είχε πάρει φωτιά ο προεκλογικός αγώνας για τις εκλογές στις 15 Μάρτη. Το πείσμα των αρχών – για μικροπολιτικούς σκοπούς – να μην αναβληθεί η εκλογική διαδικασία οδήγησε σε μια υποτίμηση του ζητήματος από τη πλευρά τους και κατ’ ακολουθία από τον κόσμο.
Την ημέρα των εκλογών τα κρούσματα στη χώρα είχαν φτάσει πλέον τις 5.000 και ακόμα δεν είχε ληφθεί κανένα απολύτως μέτρο. Το βράδυ εκείνης της ημέρας, έχοντας περάσει πλέον ο εκλογικός καημός των κυβερνόντων, άρχισαν να ανακοινώνονται τα πρώτα μέτρα που σιγά σιγά οδήγησαν στο κλείσιμο συνόρων προς γειτονικές χώρες εν μία νυκτί, στο κλείσιμο σχολείων για 5 εβδομάδες, στους περιορισμούς κυκλοφορίας και τον αναμενόμενο πανικό και άδειασμα βασικών ειδών από τα σούπερ μάρκετ. Η κρατική αναλγησία είχε σαν αποτέλεσμα τα κρούσματα στη χώρα να ξεπεράσουν μέσα σε 10 μέρες τις 40.000!
Η κατάσταση σήμερα είναι λίγο πολύ γνωστή. Δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν πάνω από 2 άτομα μαζί, πρέπει να τηρούνται οι προβλεπόμενες αποστάσεις, τα σχολεία και νηπιαγωγεία παραμένουν κλειστά, πολλοί εργαζόμενοι δουλεύουν από το σπίτι, αν υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Αν δεν υπάρχει; Εκεί είναι το θέμα.
Χιλιάδες εργαζόμενοι συνεχίζουν να εργάζονται κανονικά και να μετακινούνται καθημερινά χρησιμοποιώντας τα ΜΜΜ για να φτάσουν στις δουλειές τους. Χιλιάδες εργαζόμενοι μένουν σπίτι με εντολή της εργοδοσίας, παίρνοντας υποχρεωτικά την καλοκαιρινή τους άδεια και τις υπερωρίες τους ή μπαίνουν σε καθεστώς διαθεσιμότητας με το 60-70% του μισθού τους. Χιλιάδες εργαζόμενοι χάνουν τη δουλειά τους λόγω της κρίσης, ιδιαίτερα στον κλάδο του τουρισμού.
Σαν νηπιαγωγός στη Γερμανία να προσθέσω εδώ ότι αυτή τη στιγμή στα νηπιαγωγεία της χώρας επικρατεί ένα χάος, όσον αφορά τους εργαζόμενους. Δεν υπάρχει σχετική απόφαση από το κράτος με αποτέλεσμα σε κάθε νηπιαγωγείο να υπάρχει διαφορετική στάση. Σε κάποια έχουν αναγκάσει τους εργαζόμενους να πάρουν την κανονική τους άδεια ή τις υπερωρίες τους. Σε άλλα προχώρησαν στη λεγόμενη διαθεσιμότητα με μειωμένες απολαβές. Σε πάρα πολλά νηπιαγωγεία οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να πηγαίνουν για δουλειά, χωρίς παιδιά ή με «τμήματα ανάγκης» 2-3 παιδιών, με αποτέλεσμα να μπαίνουν καθημερινά σε κίνδυνο χρησιμοποιώντας τα μέσα συγκοινωνίας και συνυπάρχοντας με το υπόλοιπο προσωπικό σε κλειστούς χώρους. Σε άλλα πάλι στέλνουν τους νηπιαγωγούς να καλύψουν κενά και να βοηθήσουν σε δουλειές των δήμων. Σε κάποια μόνο πολύ λίγα (μετά από κινητοποίηση των εργαζομένων) έχουν επιτρέψει στο προσωπικό να μείνει στο σπίτι χωρίς να αλλάξει κάτι στη μισθοδοσία ή στη σχέση εργασίας τους, με την προϋπόθεση βέβαια ότι κι αυτοί είναι σε ετοιμότητα, σε περίπτωση που χρειαστεί κάτι ο εργοδότης. Αυτό αναδεικνύει για άλλη μια φορά την αξία του συνδικαλισμού και το πόσο καθοριστικό ρόλο παίζει η ύπαρξη ή μη ενός δυνατού αγωνιστικού συνδικαλιστικού οργάνου σε έναν κλάδο.
Τώρα για το σύστημα υγείας της Γερμανίας, ναι είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’ αυτό της Ελλάδας (λογικό αν σκεφτεί κανείς την οικονομία των δύο χωρών και τη θέση τους στο παγκόσμιο ταμπλό). Ωστόσο για τις απαιτήσεις των περιστάσεων αποδεικνύεται κι αυτό λίγο. Τα τεστ δεν επαρκούν για όλους και γίνονται πλέον με πολύ αυστηρά κριτήρια. Η συμβουλή των γιατρών στους ασθενείς είναι να μένουν σπίτι, όσο δεν εμφανίζουν βαριά συμπτώματα. Και φυσικά από την πρώτη στιγμή η κυβέρνηση κάλεσε συνταξιούχους γιατρούς και φοιτητές ιατρικής να δηλωθούν σε λίστες εθελοντών, για να βοηθήσουν όπου χρειαστεί.
Είναι χρέος του καθενός, λέει, να συμβάλλει όπως μπορεί σ’ αυτή την κρίσιμη κατάσταση, να αντιληφθεί την ατομική του ευθύνη, να επιδείξει κοινωνική συνείδηση. Είμαστε, λέει, όλοι μαζί σ’ αυτό. Όλοι μαζί, κι όλοι το ίδιο απέναντι στον ιό. Άσχετο μάλλον το ότι όποιος έχει λεφτά, πηγαίνει σε ιδιωτική κλινική και κάνει το τεστ απευθείας, έχοντας εξασφαλισμένη νοσηλεία και κρεβάτι ΜΕΘ, αν χρειαστεί. Άσχετο μάλλον και το ότι το αφεντικό προχωράει σε περικοπές μισθού και απολύσεις, ή σε βάζει να πηγαινοέρχεσαι χωρίς λόγο στη δουλειά, όπως τους νηπιαγωγούς, γιατί «δε θα σε πληρώνω για να κάθεσαι σπίτι». Εκεί είναι άλλο. Εκεί δεν είμαστε όλοι μαζί, ούτε όλοι ίδιοι. Εκεί δεν υπάρχει χρέος κοινωνικής συνείδησης. Στον εθελοντισμό για να καλυφθούν τα κενά του κράτους ξαφνικά γινόμαστε ξανά μια γροθιά;
Μια γροθιά λοιπόν είμαστε, αλλά όχι όλοι μαζί. Μια γροθιά είναι ο λαός στον αγώνα για τα δικαιώματά του. Και την αλληλεγγύη μας τη δείχνουμε, όπως τη δείχναμε πάντα, όταν ο διπλανός μας έχει ανάγκη. Απλώνουμε το χέρι και κρατιόμαστε ο ένας απ’ τον άλλο σαν αλυσίδα. Είμαστε αλληλέγγυοι με κάθε αδύναμο αυτού του κόσμου, είτε πρόκειται για άρρωστο, είτε για άνεργο, είτε για πρόσφυγα και μετανάστη… Την αλληλεγγύη μας όμως δεν την δείχνουμε κατ’ εντολή του κεφαλαίου, ούτε ξελασπώνουμε το κράτος μ’ αυτή. Αλληλεγγύη σημαίνει για μας, την ίδια ώρα που απλώνω το χέρι μου σ’ αυτόν που το χρειάζεται, την ίδια ώρα να υψώνω τη γροθιά μου και να απαιτώ από την εξουσία, αυτά που με τη βία μας στερεί.
#epimenoumediekdikoume
ΣΜ – εργαζόμενη στη Γερμανία https://antigeitonies3.blogspot.com/
