του Khaled Barakat
Οδεύουμε προς μια εσωτερική Παλαιστινιακή σύγκρουση, ή σ’ αυτό που ορισμένοι θα αποκαλούσαν «εμφύλιο πόλεμο»;Αυτό το ερώτημα χρησιμοποιείται από ορισμένους για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους ασήμαντους στόχους και να το πετάξουν στα μούτρα του Παλαιστινιακού λαού προκειμένου να τον εκφοβίσουν και να τον τρομάξουν. Υπάρχουν εκείνοι που θέλουν ο λαός μας να αποδεχθεί τις συνθήκες του σιωνιστικού εχθρού, οπότε δεν θα αντισταθούν – θα αποδεχτούν την «πραγματικότητα», προκειμένου να μην αντιμετωπίσουμε την κρίση στην εσωτερική Παλαιστινιακή κατάσταση. Όλα αυτά υπό το πρόσχημα της «προσήλωσης στην εθνική ενότητα!»
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να ωθήσουν τους ανθρώπους μας σε λάθος μάχη, ωθώντας τους να μπερδέψουν τα μήλα και τα πορτοκάλια, μέχρι τα πόδια τους να σέρνονται στο μύλο της αυτοκαταστροφής.
Και στις δύο περιπτώσεις, οδηγούμαστε σε ένα ναρκοπέδιο που μας απειλεί με βέβαιο θάνατο και ένα έργο που εξυπηρετεί μόνο τον εχθρό, τους συμμάχους του και τους πράκτορές του.
***
Ωστόσο, το
παραπάνω ερώτημα παραμένει θεμιτό εάν εξεταστεί με βάση την ιστορική
εμπειρία του Παλαιστινιακού λαού και εάν ληφθεί σοβαρά και σε βάθος μέσα
στο φυσικό του πλαίσιο.Οι λαοί και τα απελευθερωτικά κινήματα που αντιμετωπίζουν την αποικιοκρατία έχουν βιώσει τέτοιες εσωτερικές συγκρούσεις ή εμφύλιους πολέμους. Δεν έφτασαν σε αυτούς ξαφνικά ή χωρίς τη συσσώρευση πρόδρομων αιτιών ή συνθηκών που οδήγησαν σαφώς σε αυτούς. Ούτε έφθασαν σε οριακό σημείο με τους εσωτερικούς πολιτικούς αντιπάλους επειδή «θέλουν» έναν νέο πόλεμο ή σύγκρουση που απλώς οξύνει τα καθημερινά βασανιστήρια στα χέρια του αποικιοκράτη. Πράγματι, η συντριπτική πλειονότητα του λαού αναζητά μια φυσική κατάσταση σταθερότητας, προτιμώντας να διαχειρίζεται τις εσωτερικές διαφορές του σύμφωνα με ειρηνικούς και δημοκρατικούς μηχανισμούς, εάν είναι σε θέση να το πράξει. Ωστόσο, οι έντονες εσωτερικές διαμάχες μερικές φορές οδηγούν στην αδυναμία συνύπαρξης μεταξύ ασύμβατων προγραμμάτων, τάξεων και κοινωνικών δυνάμεων, και η αντίφαση μεταξύ τους φτάνει στο σημείο της έκρηξης και της μη επιστροφής.
Παρά την ιδιαιτερότητα του χώρου και του χρόνου για κάθε λαό, περιοχή και έθνος, η γραφή του μάρτυρα συντρόφου Μαχντί Αμέλ, σχετικά με τον εμφύλιο πόλεμο στο Λίβανο, παραμένει μια σημαντική πνευματική και ιστορική αναφορά για την κατανόηση της ουσίας των θρησκευτικών συγκρούσεων, των εμφυλίων πολέμων, της προέλευσής τους και του ρόλου των τοπικών και εξωτερικών δυνάμεων. Ο Μαχντί Αμέλ ήθελε να τονίσει ότι αυτά τα γεγονότα υπερβαίνουν τη μορφή της σύγκρουσης μεταξύ αιρέσεων, ηγετών, φατριών και φυλών. Υπάρχει μια άρχουσα τάξη που αποκομίζει όλα τα οφέλη της σύγκρουσης και είναι πρόθυμη να θυσιάσει ανθρώπινες ζωές.
Υπάρχει ένα άλλο παράδειγμα, και στο Λίβανο, που μπορεί να φαίνεται αρκετά απομακρυσμένο από την αντίληψή μας για τον εμφύλιο πόλεμο: όταν συζητάμε το ρόλο του «Στρατού του Νοτίου Λιβάνου», των συνεργατών της Ισραηλινής κατοχής και πράκτορές της στην «περιοχή της ζώνης ασφαλείας». Η αντίσταση τους αντιμετώπισε ως αναπόσπαστο μέρος των εχθρικών δυνάμεων και νόμιμους στόχους των πυρών αντίστασης. Η παρουσία του σιωνιστικού εχθρού στη μάχη έκανε αυτή τη σύγκρουση να φαίνεται σαν να ήταν εντελώς εκτός του πεδίου της εσωτερικής σύγκρουσης στο Λίβανο. Αυτό διευκόλυνε την αποστολή της αντίστασης να πολεμήσει αποφασιστικά, και να επιτύχει τη νίκη και τελικά την απελευθέρωση.
Η εξέταση των εμπειριών των λαϊκών κινημάτων και των αγώνων απελευθέρωσης στην Κίνα, το Βιετνάμ, την Κούβα, το Σουδάν, τις Φιλιππίνες, την Κολομβία, την Ιρλανδία, τη Νότια Αφρική και άλλες χώρες είναι απαραίτητη για την άντληση διδαγμάτων και την αποκάλυψη ομοιοτήτων και διαφορών. Το ίδιο ισχύει για την εμπειρία του ίδιου του Παλαιστινιακού λαού, τις εσωτερικές συγκρούσεις στην κοινωνία του και το πώς υπήρχαν (και υπάρχουν) τοπικές παλαιστινιακές δυνάμεις που εμπόδιζαν την πρόοδο του αγώνα για την εθνική απελευθέρωση από τη στιγμή που τα πολεμικά πλοία του Ναπολέοντα αγκυροβολούσαν μπροστά από τα τείχη της Άκκα το 1799.
Ίσως σήμερα πρέπει να δοθεί περισσότερη προσοχή στην κατανόηση του νοήματος της εσωτερικής σύγκρουσης ή του εμφυλίου πολέμου. Αυτός ο τύπος πολέμου είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, άρρηκτα συνδεδεμένος με τις συγκρούσεις σε μια περιοχή. Η περίπτωση των Παλαιστινίων δεν αποτελεί εξαίρεση. Επιπλέον, οι αιτίες των εσωτερικών συγκρούσεων είναι πάντα παρούσες, και τα στοιχεία τους μπορεί να ανακαλυφθούν να σιγοβράζουν κάτω από τις στάχτες. Και αυτός ο πόλεμος δεν σημαίνει πάντα βίαιη ή ξεκάθαρη πολιτική σύγκρουση. Η εσωτερική σύγκρουση είναι η ενσάρκωση ενός αγώνα μεταξύ συνασπισμών, τάξεων, πολιτικών επιλογών και κέντρων εξουσίας. Είναι συχνά μια σύγκρουση μεταξύ της λαϊκής πλειοψηφίας και μεταξύ των συστημάτων και των δομών που ιδρύονται από τη σύγχρονη αποικιοκρατία για να τους «επιτρέπουν» να κυβερνούν στο βαθμό που το επιτρέπει ο αποικιοκράτης, να κυβερνούν προς όφελός του.
Αυτή είναι η πραγματικότητα της σύγκρουσης και οι κανόνες της ανάπτυξής της και οι αντιφάσεις της σε κάθε κοινωνία στην οποία μια τάξη εγκαθιδρύει ένα καθεστώς καταπίεσης αντί του διαλόγου και δεν θεωρεί την αντιμετώπιση του εξωτερικού εχθρού εθνική προτεραιότητα. Κάθε καθεστώς που επιλέγει την οδό της κατάχρησης, της εκμετάλλευσης, του μονοπωλίου, της φτώχειας και του αποκλεισμού -όπως είναι εγγενές στο καπιταλιστικό σύστημα- είναι ένα καθεστώς της κυβερνώσας μειονότητας, και η σχέση του με τον λαό θα φτάσει τελικά σε κρίσιμο σημείο, συγκρουόμενο αναπόφευκτα με τη λαϊκή πλειοψηφία που έχει χάσει τα πάντα και τώρα δεν έχει τίποτα να χάσει.
Σήμερα, οι επαναστάτες στις Φιλιππίνες πολεμούν τους «συμπατριώτες τους» με όπλα, αλλά συνειδητοποιούν ότι πολεμούν τα εργαλεία του ιμπεριαλισμού και της εταιρικής λεηλασίας στη χώρα τους. Ο λαός των Φιλιππίνων έζησε για 400 χρόνια κάτω από το ζυγό του Ισπανού αποικιοκράτη, ο οποίος στη συνέχεια τους μετέφερε σε άμεση Αμερικανική κατοχή το 1898, η οποία συνεχίστηκε για σχεδόν 50 χρόνια. Αυτή η πραγματικότητα της ηγεμονίας και της κυριαρχίας των ΗΠΑ παραμένει μέχρι σήμερα, ακόμα και αν οι μηχανισμοί ηγεμονίας, ονομαστικού ελέγχου και συστημάτων λεηλασίας έχουν μεταβληθεί με την πάροδο του χρόνου.
Ο Αλγερινός λαός γνωρίζει πώς η Γαλλική αποικιοκρατία ίδρυσε τις «Ταξιαρχίες Χάρκι», ένοπλες ταξιαρχίες Αλγερινών μαριονετών που υπηρέτησαν τις Γαλλικές δυνάμεις αποικισμού και διέπραξαν εγκλήματα κατά του λαού. Είναι ένα πιστό αντίγραφο των “Παλαιστινιακών Ειρηνευτικών Φατριών” (των παραστρατιωτικών ομάδων που ιδρύθηκαν από Βρετανούς αποικιοκράτες για να συντρίψουν την Παλαιστινιακή αντίσταση στις δεκαετίες του 1930 και 1940.)
Αυτές οι αποκαλούμενες “φατρίες ειρήνης” ιδρύθηκαν από τη Βρετανία στην Παλαιστίνη, επιβλέπονταν από τις Βρετανικές δυνάμεις και εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν από τον αξιωματικό Ο’ Κόνορ στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Συμμετείχαν στην καταστολή της Μεγάλης Παλαιστινιακής Επανάστασης το 1936, το προοίμιο της Νάκμπα του 1947-48. Στην ηγεσία τους ήταν πλούσιες φεουδαρχικές οικογένειες, με στενούς δεσμούς με ιμπεριαλιστικές και αντιδραστικές δυνάμεις στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των Φακρί αλ Νασασίμπι, Φακρί Αμπντούλ Χαντί και άλλων, με επικεφαλής τον Ραγκέμπ Ναχασίμπι, ηγέτη του Κόμματος Εθνικής Άμυνας. Ο Βρετανός στρατηγός Τσαρλς Τίγκαρντ δημιούργησε ένα πλήρες σύστημα ασφαλείας από αυτές τις ταξιαρχίες και δημιούργησε αστυνομικά στρατιωτικά κέντρα στις πόλεις και τις παραμεθόριες περιοχές γνωστά ως «στρατόπεδα» (Μουκάτα στα αραβικά. Σήμερα είναι το όνομα που χρησιμοποιείται για το προεδρικό μέγαρο της Παλαιστινιακής Αρχής στην κατεχόμενη Ραμάλα!). Αυτές οι ομάδες σχημάτισαν «ζώνες ασφαλείας» για να προστατεύσουν τους Βρετανούς Σιωνιστές εποίκους από επαναστατικές επιθέσεις. Ο συνεργάτης Φακρί Νασασίμπι δολοφονήθηκε στο Ιράκ το 1941, ενώ ο Φακρί Αμπντούλ Χαντί δολοφονήθηκε από επαναστάτες στο χωριό Αράμπα (περιοχή Τζενίν) το 1943.
Πριν από τη σύσταση της Παλαιστινιακής Αρχής, το 1994, η Ισραηλινή κατοχή δημιούργησε ένα σύστημα γνωστό ως Δίκτυο του Συμβουλίου Χωριών. Ίδρυσαν επίσης και άλλες οντότητες με διάφορα ονόματα και σημαίες, οι οποίες εξυπηρετούσαν όλες τα συμφέροντα του Ισραήλ και του σιωνιστικού σχεδίου. Ωστόσο, όλα αυτά δεν ήταν πλέον απαραίτητα μετά την ίδρυση της αρχής του Όσλο και των συναφών οργάνων. Ο αποικιοκράτης εργάζεται πάντα για τη δημιουργία μιας ουδέτερης ζώνης ή ενός συστήματος διαμεσολάβησης μεταξύ του ίδιου και του αποικιακού πληθυσμού μέσω μιας υποδεέστερης τοπικής αρχής.
Οι ένοπλες συγκρούσεις που έλαβαν χώρα μεταξύ των Παλαιστινιακών δυνάμεων το έτος 1935, και στην Ιορδανία και τον Λίβανο μετά την έναρξη της Παλαιστινιακής επανάστασης τη δεκαετία του 1960, αλλά και στη Γάζα το 2007, αποτελούν όλες εκδηλώσεις που ενσαρκώνουν αυτήν την εσωτερική Παλαιστινιακή σύγκρουση μεταξύ μιας προσέγγισης και του αντιθέτου της, μεταξύ τάξεων και συγκρουόμενων συμφερόντων. Το ζήτημα δεν ήταν «προσωπικό» μεταξύ του Σεΐχη Ιζ Αλ-Ντιν Αλ-Κασάμ και του φεουδάρχη ηγέτη Ραγκέμπ Νασασίμπι, ούτε μεταξύ του μάρτυρα Γουαντί Χαντάντ και του βασιλιά Χουσεΐν της Ιορδανίας. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο εξυπηρετεί μόνο την προώθηση ψευδαισθήσεων που ωφελούν εκείνους που επιδιώκουν να προωθήσουν γρήγορες και έτοιμες απαντήσεις.
***
Ναι,
υπάρχει μια Παλαιστινιακή σύγκρουση που πάντα υπήρχε. Η φωτιά της
ξεθωριάζει και κλιμακώνεται ανάλογα με την ισορροπία δυνάμεων και την
ένταση της εσωτερικής ταξικής πάλης. Αυτό αποτελεί τον κανόνα από τότε
που οι φεουδάρχες ηγέτες και η μεγάλη αστική τάξη ανέλαβαν την εξουσία,
γινόμενοι μια χούφτα κομπραδόροι, που εκπροσωπούν την κατοχή και το
κεφάλαιο στη Ραμάλα, το Αμμάν και τη Ναμπλούς. Ανεξάρτητα από τις αιτίες
που οδήγησαν σε αυτήν την πραγματικότητα -οι οποίες είναι αναμφισβήτητα
σημαντικές και θα πρέπει να εξεταστούν σε επόμενα άρθρα- η θεμελιώδης
και ακλόνητη αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια Παλαιστινιακή μειονότητα που
κυβερνά τον τομέα της πολιτικής λήψης αποφάσεων και τον μονοπωλεί με
εξουσία, χρήματα και ξένη, αμερικανική, ευρωπαϊκή και αντιδραστική
Αραβική, στήριξη λόγω του συντονισμού της ασφάλειας με την κατοχή. Είναι
πρόθυμη να διαπράξει πολιτικά εγκλήματα προκειμένου να υπερασπιστεί τα
συμφέροντά της. Αυτές οι δυνάμεις εμπόδισαν τη νίκη, ματαίωσαν
περισσότερες από μία λαϊκές εξεγέρσεις, διαπραγματεύτηκαν γη και
δικαιώματα και κατέστρεψαν τα Παλαιστινιακά εθνικά επιτεύγματα.Αυτός ο πόλεμος δεν είναι πόλεμος μεταξύ περιοχών, ούτε μεταξύ θρησκευτικών αιρέσεων, ούτε μεταξύ εντός και εκτός, μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, μεταξύ δεξιάς και δεξιάς, ούτε μεταξύ Γάζας και Δυτικής Όχθης, αλλά αντιθέτως αποτελεί φυσικό μέρος της μείζονος σύγκρουσης: μεταξύ ενός λαού που βρίσκεται υπό κατοχή, εξορία και διασπορά, που λαχταρά να απελευθερώσει τη γη του και τον λαό του, και, από την άλλη πλευρά, των δυνάμεων που υπηρετούν τον αποικιοκράτη. Αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου αγώνα μεταξύ του αραβικού έθνους και του πολιτισμού που συνθλίβεται καθημερινά από τον ωκεανό έως τον Κόλπο, και των ιμπεριαλιστικών, σιωνιστικών και αντιδραστικών σχεδίων και δυνάμεων που επιδιώκουν να καταναλώσουν και να ελέγξουν τον πλούτο των λαών.
Ο λαϊκός θυμός που υπάρχει στα Παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων ειδικότερα, και στις ζώνες της δυστυχίας και της φτώχειας, δεν οφείλεται στον «φθόνο» εκείνων που ζουν σε παλάτια και συσσωρεύουν πλούτο σε ξένες τράπεζες. Αυτός ο θυμός οφείλεται στο γεγονός ότι αυτές οι περιουσίες βασίζονται στη λεηλασία του πλούτου του Παλαιστινιακού λαού, τα δικαιώματα του οποίου έχουν κλαπεί, λεηλατηθεί και παραβιαστεί για πάνω από 72 χρόνια.
***
Ωστόσο,
αν οι κάτοικοι των παλατιών και οι ιδιοκτήτες των τραπεζών έχουν την
εξουσία και τους μηχανισμούς ασφαλείας τους, πού μπορούμε να βρούμε τη
δύναμη και την εξουσία των στρατοπέδων και των λαϊκών τάξεων; Ποιο είναι
το εναλλακτικό πολιτικό τους σχέδιο; Ποιες δυνάμεις εκφράζουν αυτό το
όραμα σήμερα;H γη της Παλαιστίνης που αποτέλεσε αντικείμενο διαπραγματεύσεων αποτελεί συλλογική ιδιοκτησία του Παλαιστινιακού λαού. Οι φυσικοί πόροι και ο πλούτος αποτελούν συλλογική ιδιοκτησία. Το φυσικό αέριο που εκλάπη κάτω από τις θάλασσες της Παλαιστίνης αποτελεί συλλογική ιδιοκτησία. Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και οι θεσμοί της αποτελούν επίσης συλλογική ιδιοκτησία, αλλά έχουν κατασχεθεί, ακόμη και απαχθεί, και μετατραπεί σε ιδιωτική επιχείρηση για μια χούφτα εμπόρους που πούλησαν την υπόθεσή μας, τη γη και τον λαό. Ο λαός μας αντιλαμβάνεται ότι το δίκτυο σιωνιστών, συνεργατών και κλεφτών, το οποίο εκτείνεται από το Τελ Αβίβ έως το Κάιρο κι απ’ το Αμμάν έως τη Ραμάλα, είναι ένα δίκτυο που λεηλατεί και πωλεί τον πλούτο τους, και είναι οι ίδιες αυτές δυνάμεις που συντονίζουν την ασφάλεια με την Ισραηλινή κατοχή και συνάπτουν συνθήκες παράδοσης. Αυτές περιλαμβάνουν τις συμφωνίες του Camp David μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ του 1978 και 1979, τη συνθήκη Γουαντί Αράμπα μεταξύ Ιορδανίας και Ισραήλ του 1994 και, φυσικά, τις περίφημες συμφωνίες του Όσλο του 1993 και τους συνακόλουθους όρους τους. Ο ίδιος αυτός τομέας αποκλείει το 99% του Παλαιστινιακού λαού και του απαγορεύει να ασκήσει το δικαίωμά του να καθορίσει την τύχη της εθνικής υπόθεσης του με την ελεύθερη και λαϊκή του βούληση.
***
Είμαστε, λοιπόν, στα πρόθυρα ενός Παλαιστινιακού εμφυλίου πολέμου;Η αλήθεια είναι ότι ζούμε στην καρδιά αυτής της σύγκρουσης. Αυτή η συνεχιζόμενη αντίφαση δεν έπαψε να υπάρχει ούτε για μία ημέρα, ακόμη και αν η έκφρασή της διαφέρει από το ένα στάδιο στο άλλο, χωρίς να λάβει τη μορφή βίαιης λαϊκής αντιπαράθεσης μέχρι σήμερα. Μέχρις ότου ο Παλαιστινιακός λαός να απελευθερώσει τη φωνή του και τη συλλογική εθνική του βούληση, μέχρις ότου οι λαϊκές τάξεις να ηγηθούν και να επικρατήσει μια εναλλακτική προσέγγιση, το παραδομένο και εκφυλισμένο τμήμα της Παλαιστινιακής μειονοτικής άρχουσας τάξης θα συνεχίσει να κυριαρχεί, να κάνει συμφωνίες και να πωλεί τα επιτεύγματα και τα κέρδη του λαού, στο όνομα αυτών ακριβώς των ανθρώπων αλλά πίσω από την πλάτη τους, χωρίς λογοδοσία ή μομφή.
Μετάφραση Αρ. Μα.https://www.neaprooptiki.gr/
