Τα παπούτσια στις όχθες του Δούναβη θυμούνται…

Δίπλα στη Γέφυρα των Αλυσίδων στον Δούναβη είναι το Μνημείο για τους 550.000 Ούγγρους Εβραίους που έχασαν τη ζωή τους το 1944–45. Χιλιάδες από αυτούς πυροβολήθηκαν δίπλα στην όχθη από συμπατριώτες τους, συνεργάτες των Ναζί. Πριν τους εκτελέσουν, τους ανάγκαζαν να βγάλουν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχαν επάνω τους, τα παπούτσια τους. Το πρωτότυπο μνημείο είναι έργο του σκηνοθέτη CanTogay και του γλύπτη GyulaPauer.
Είναι μια διαδρομή από 40 ζεύγη μπρούτζινων παπουτσιών, διαφορετικών μεταξύ τους, πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου. Λες και είναι το τέλος μιας δραματικής χορογραφίας ή ενός αφαιρετικού σκηνικού μιας ανατριχιαστικής ιστορίας που όμως είναι αληθινή.
Πριν από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Ουγγαρία υπό την διακυβέρνηση του Μίκλος Χόρτι, ήταν ήδη φασιστική. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια του πολέμου να είναι σύμμαχος με τον Χίτλερ. Η φασιστική κυβέρνηση είχε δημιουργήσει ναζιστικά τάγματα, τα επονομαζόμενα Σταυρωτά Βέλη, τα οποία πολέμησαν στο πευρό των ΕςΕς και καταδίωξαν κομμουνιστές, συνδικαλιστές, Εβραίους, Ρομά, ΛΟΑΤΚΙ, ανάπηρους και άλλες μειονότητες. Μετά την εισβολή των Ναζί στην Ουγγαρία το 1944, σε λιγότερο από 3 μήνες, η ουγγρική χωροφυλακή, σε συνεργασία με τους Γερμανούς, συγκέντρωσε σχεδόν 440.000 Εβραίους από ολόκληρη την Ουγγαρία σε προσωρινά «γκέτο καταστροφής» και τους παρέδωσε στους Γερμανούς στα σύνορα με τη Γερμανία. Βρήκαν τραγικό θάνατο στο κέντρο εξόντωσης Αουζβιτς – Μπίρκεναου.
Οι 100.000 Εβραίοι της Βουδαπέστης συγκεντρώθηκαν σε γκέτο και όσοι επέζησαν απελευθερώθηκαν από τον κόκκινο στρατό κατά τη λήξη του πολέμου.

Παρόλα αυτά οι Ούγγροι δείχνουν να μη διδάχθηκαν τίποτα από την ιστορία της χώρας τους. Έτσι από το 2010 (με μια μικρότερη θητεία 1998- 2002) έχουν εκλέξει πρωθυπουργό τον Βίκτορ Ορμπάν, έναν ακροδεξιό πολιτικό, ο οποίος συγκεντρώνοντας υπερεξουσίες, χρησιμοποιεί μεθόδους του παρελθόντος εναντίον μειονοτήτων της χώρας. Πρόσφατα είναι τα κατορθώματα του με την απάνθρωπη συμπεριφορά των Ουγγρικών στρατιωτικών δυνάμεων εναντίον των προσφύγων που είχαν την ατυχία να βρεθούν έξω από τα ουγγρικά σύνορα προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων σε όλους τους δημοκράτες Ευρωπαίους πολίτες.
Δίπλα από τη Γέφυρα των Αλυσίδων είναι το αρχιτεκτονικό διαμάντι της πόλης, το γοτθικού ρυθμού Κοινοβούλιο. Εκεί το 1938 ψηφίστηκαν οι νόμοι για τους Εβραίους της χώρας, εκεί το 2012 ο αντιπρόεδρος του ναζιστικού κόμματος ζήτησε να καταγραφούν όλοι οι εβραϊκής καταγωγής πολίτες της χώρας για λόγους ασφαλείας.
Τελικά η ιστορία διδάσκει;
Η ιστορία διδάσκει πως όσες φορές τα εργατικά-λαϊκά στρώματα παρασύρθηκαν από ιδέες στο όνομα ενός «κοινού εθνικού συμφέροντος» το πλήρωσαν ακριβά! Το παιχνίδι με τον εθνικισμό είναι παιχνίδι με τη φωτιά. Και η φωτιά δεν κάνει διαχωρισμούς. Πολλές φορές καίει και τους ίδιους που φρόντισαν να την ανάψουν.
Ένας λαός που ξεχνά την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει…
Ρούλα Καραγιάννη,https://infonewstime.wordpress.com/