Αυτό καταγγέλλουν οι Αγωνιστικές Κινήσεις ΑΕΙ ΤΕΙ με την πρόταση πάλης που καταθέτουν στους φοιτητές πανελλαδικά για να διεκδικήσουν συλλογικά και μαζικά να κατοχυρώσουν τα μαθήματα εξαμήνου χωρίς εξετάσεις. Τάραξαν λοιπόν, με την πρόταση τους, τα νερά της εικόνας «επιστροφή στην «κανονικότητα» της κυβέρνησης, διότι πρώτα απ όλα ανέδειξαν, ότι τίποτα δεν ήταν κανονικό επί δυο μήνες ούτε για λαό, ούτε για τους μαθητές, ούτε για τους φοιτητές. Ο εγκλεισμός, η ανεργία που εξαπλώθηκε πιο γρήγορα από τον ιό, οι πετσοκομμένοι μισθοί των οικογενειών, η αγωνία για την υγεία, η ψευτοεκπαίδευση από απόσταση που διαχώρισε ταξικά ακόμα πιο πολύ τόσο τους μαθητές, όσο και τους φοιτητές δεν διαγράφονται με κυβερνητικά διατάγματα.
Κραυγάζουν οι δημοσιογράφοι στηρίγματα των πιο μαύρων πολιτικών του συστήματος, η ίδια η υπουργός Κεραμέως, και πολλοί άλλοι για την «αξία» των εξετάσεων και το «κύρος» που δίνουν στα πτυχία. Άραγε για ποιο κύρος μιλάνε, όταν οι ίδιοι με τους νόμους που ψήφισαν έκαναν κουρελόχαρτα τα πτυχία των εκπαιδευτικών αφού τους αμφισβητούν, ότι με αυτά που διδάχτηκαν στα Πανεπιστήμια και εξετάστηκαν, είναι ικανοί να διδάξουν στα σχολεία και χρειάζεται να γεμίσουν τον ντορβά του προσοντολόγιου, κυνηγώντας ακριβοπληρωμένα πιστοποιητικά και μεταπτυχιακά;
Ποιός αριθμός εξετάσεων τελικά και ποια βαθμολογία διασφαλίζει το μέλλον της νέας γενιάς; Πόσες εξετάσεις και ποια βαθμολογία έπρεπε να έχουν οι πτυχιούχοι που έφυγαν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά τα τελευταία χρόνια; Διαχρονικά οι μαθητές και οι φοιτητές προσέρχονται σε κάθε είδους εξετάσεις ( προαγωγικές ,απολυτήριες ,πανελλαδικές, προπτυχιακές) κουβαλώντας όλα τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα που βιώνουν. Οι εξετάσεις δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μεταφράζουν αυτά τα ταξικά δεδομένα σε προαγωγή ή απόρριψη σε προσόντα και πτυχία. Για να θυμίσω τις εξετάσεις από το δημοτικό στο γυμνάσιο, από γυμνάσιο στο Λύκειο, τις πανελλαδικές εξετάσεις σφαγείο σε όλες τις τάξεις του Λυκείου το 1998, την πρόσφατη εφαρμογή της τράπεζας θεμάτων στο Λύκειο και την επαναφορά της. Όλες αυτές οι εξετάσεις αποτελούσαν ταξικά κόσκινα για τις σπουδές. Οι εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Στις σημερινές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί με πανδημία, αυτά τα δεδομένα μαζί με την κοροϊδία της τηλε –«εκπαίδευσης» μετατρέπουν τις εξετάσεις σε πραγματικό σφαγείο για την πλειοψηφία των φοιτητών. Όταν λοιπόν καλούνται οι φοιτητές να διαγωνιστούν κάτω από αυτές τις πρωτόγνωρες και δύσκολες συνθήκες, δεν καλούνται επειδή τους «προετοιμάζουν μέλλον λαμπρό και θέλουν να τους «διασφαλίσουν». Σκοπεύουν να τους πειθαναγκάσουν να αποδεχτούν, ότι οι σπουδές θα γίνουν ατομική υπόθεση και όποιος αντέξει. Να μην παλεύουν συλλογικά, αλλά ο καθένας και η κάθε μία μόνος-η με τον….. υπολογιστή, και τις όποιες οικονομικές δυνατότητες και κοινωνικές συνθήκες.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι «πόση γνώση αποκόμισε ο φοιτητής απ’ αυτό το εξάμηνο» μέσα στις συνθήκες πανδημίας και εγκλεισμού. Αυτό το γνωρίζουν οι κυβερνώντες και οι πανεπιστημιακοί καλύτερα από τους φοιτητές. Το ζητούμενο είναι το φαίνεσθε και ο πειθαναγκασμός.
Και το φοιτητικό κίνημα; Πως στέκονται οι παρατάξεις που αναφέρονται στο κίνημα και στους αγώνες του μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση; Πρώτα απ’ όλα αναγνωρίζουν ότι υπάρχει πρόβλημα για τους φοιτητές, ιδιαίτερα τους φτωχούς φοιτητές ,που αρκετοί εργάζονται μόνιμα ή σποραδικά για να τα βγάλουν πέρα; Οδηγούνται ή όχι σε εξετάσεις σφαγείο; Έχουν απέναντι τους μια ανάλγητη κυβέρνηση και ένα υπουργείο έτοιμο να χτυπήσει οποιοδήποτε δικαίωμα τους;. Επειδή λοιπόν είναι υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουν τα προβλήματα, αρχίζουν τις προτάσεις για «διασφάλιση των ισότιμων όρων» για παροχές ηλεκτρονικού εξοπλισμού κλπ. ή διπλές εξεταστικές ,λες και αργότερα δεν υπάρχει κίνδυνος να υπάρχουν ξανά επί πλέον προβλήματα με τον ιό. Αν δεχτούμε ότι το εννοούν ότι «απαιτούν να διασφαλίσουν ισότιμους όρους για τις εξετάσεις των φοιτητών» τι κάνουν για να το πετύχουν, εκτός από το να το γράφουν στα χαρτιά, ή έστω μια επερώτηση στη Βουλή και μια παράσταση στην πρυτανεία; Πιστεύουν πράγματι, ότι έτσι θα αναγκάσουν την κυβέρνηση σε κάτι ή απλώς μας προβάλουν τα αιτήματα τους για να μας δείξουν πόσο κακός είναι ο καπιταλισμός; Αν αναγνωρίζεις ότι πραγματικά οι εξετάσεις αυτές θα είναι σφαγείο για την πλειοψηφία των φοιτητών, όχι μόνο σαν εξετάσεις ,αλλά και με βάση το τι έχει προηγηθεί τους 2 μήνες τότε μόνο η μαζική συλλογική πάλη είναι αυτή που μπορεί να στριμώξει την κυβέρνηση και το υπουργείο. Η μαζική συλλογική πάλη που θα απαιτεί την κατοχύρωση των μαθημάτων, γιατί το δίμηνο που πέρασε δεν διαγράφεται και δεν μπορεί να εξωραϊστεί η κατάσταση. Κάθε άλλη πρόταση συγκαλύπτει την πραγματικότητα και αφήνει τον κάθε φοιτητή μόνο του απέναντι στις εξετάσεις σφαγείο.
Η κυβέρνηση έφερε μέσα στην καραντίνα ένα νομοσχέδιο καρμανιόλα για τα δικαιώματα των μαθητών στις σπουδές και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, ενώ μονιμοποίησε την ψευτο εκπαίδευση από απόσταση για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Απέδειξε έτσι ότι το σύστημα κάνει την υγειονομική κρίση ευκαιρία για σάρωση δικαιωμάτων και το πόσο ανάλγητη είναι. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται λοιπόν και η πραγματοποίηση των εξετάσεων –σφαγείο στα πανεπιστήμια. Όσοι ενδιαφέρονται και θέλουν να συμβάλουν στο να σπάσει το κλίμα της «παντοδυναμίας» της κυβέρνησης και να μην μείνουμε μόνιμα διαμαρτυρόμενοι είναι ανάγκη να αποδομήσουμε την ψεύτικη εικόνα της κανονικότητας και τα ιδεολογήματα του συστήματος, μέσα από την πάλη μας για όλα αυτά που μας ανήκουν.
Χανιά, 10-06-2020
Γεωργία Θάνου,μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών
Ελένη Δαμαλή, μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Φοιτητών,https://antigeitonies3.blogspot.com/
