Διαβάζοντας ένα άρθρο πριν από αρκετό καιρό με το οποίο διαφωνούσα και συνεχίζω να διαφωνώ με την πολιτική ανάλυση που έδινε, με κέντρισαν κάποια ιστορικά στοιχεία που έδινε, κάποιες εξιστορήσεις προσωπικές του αρθρογράφου που αφορούσαν τον Άγγελο Ελεφάντη και τα οποία παραθέτω πιο κάτω.
“Η σκηνή εκτυλίσσεται στα τέλη της δεκαετίας του ’90 στην Κοζάνη. Ένα συνέδριο έχει τελειώσει και οι πνευματικοί άνθρωποι – δεκάδες συγγραφείς, καθηγητές κτλ.– έχουν στηθεί στην ουρά για να πάρουν την αποζημίωση της συμμετοχής, 30.000 δραχμές εκείνο τον καιρό. Ο μόνος που την παράκαμψε ήταν ο Άγγελος Ελεφάντης. Όταν του υπενθύμισαν ότι έχει λαμβάνειν, απάντησε ότι απλώς πέρασε καλά και δεν ήθελε αμοιβή.”
Ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή τον ζήλεψα. Όχι για τις απόψεις του, τις οποίες διάβαζα από τη δεκαετία του 1970 στον Πολίτη –έχω ολόκληρη τη συλλογή– αλλά γι’ αυτή ακριβώς τη στάση της ανιδιοτέλειας, την αριστοκρατική αυτή του στάση, που περιέκλειε έναν ολόκληρο αξιακό κώδικα και μια παράδοση της αριστεράς η οποία αγωνίζεται ως τις μέρες μας απέναντι σε πρακτικές ασέβειας απέναντι σε αυτόν τον μοναδικό αξιακό κώδικα της αριστεράς και παραπέμπουν σε λειτουργίες αγριεμένων αγελών, που ούτε πολιτική σκέψη διαθέτουν, ούτε τεκμηριωμένες θέσεις έχουν και καταλήγουν σε λεκτικές τραμπούκικες επιθέσεις στοχοποιόντας ανθρώπους, θέσεις, ιστορία και πολιτική κουλτούρα, όπλα τα οποία είναι μοναδικά απέναντι στην σπορά φόβου, τρόμου και αβεβαιότητας που ο αναμενόμενος, υγειονομικός, οικονομικός Αρμαγεδδών φέρουν και δίνουν την ευκαιρία σε σκληροπυρηνικές δεξιές κυβερνήσεις, όπως αυτή που κυβερνά σήμερα την Ελλάδα, να στρέψουν ακόμη δεξιότερα το τιμόνι της λειτουργίας της κοινωνίας με ‘όπλο την πανδημία και στόχο την ελαχιστοποίηση της ελευθερίας και των δικαιωμάτων να εγκαθιδρύσει η αν θέλετε να επανιδρύσει μια κοινωνία στερήσεων των δικαιωμάτων, βγαλμένη από το μαύρο παρελθόν, παρουσιάζοντας την όμως ως το μέλλον.
Η αριστερά σήμερα χρειάζεται ένα καινούριο ολοκληρωμένο σχέδιο,να ξεκινήσει τις διεργασίες εκείνες που θα φέρουν αν όχι λύσεις,τουλάχιστον να ορίσει στόχους,να οικοδομήσει προκειμένου να αντισταθεί στον παγκόσμιο (κι όχι διεθνιστικό) αιφνιδιασμό, τον οποίο υπέστη, όπως και κάθε τι άλλο σε τούτο τον πλανήτη.
Δεν είναι όλα τόσο πολυσύνθετα όσο τα φανταζόμαστε όταν ξεκινάς από μια τέτοια βάση. Καθαρή ματιά. Δεν είναι δα ούτε ο Ελεφάντης ούτε ο Μπρουτόν άσημοι κι ασήμαντοι για εμάς. Ο Ανθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση.
Αυτό μας αρκεί.
Όμως για να μπορέσουμε να φτάσουμε σε αυτό το πολύ απλό και πάλι θα πρέπει να καταλάβουμε πως ο κόσμος αλλάζει για πάντα,θα πρέπει να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει χώρος για τακτικίστικους Αυριανισμούς και περίσσια τεστοστερόνη να ταλανίζει κάθε λίγο την προσπάθεια να σταθούμε από την αρχή στο λαό,απομεινάρι του κόσμου που θα ξημερώσει άγαρμπα και δύσκολα.
Θα πρέπει να καταλάβουμε, να ησυχάσουμε και να αποβάλλουμε λογικές αγέλης που φέρουν και διασκορπούν φόβο την ώρα που χρειαζόμαστε όλη μας την ενότητα για να σταθούμε όρθιοι και άξιοι σε έναν κόσμο που ψυχολογικά θα είναι ράκος και η στήριξη παραπάνω απο απαραίτητη,θα πενθεί ίσως και περισσότερα χρόνια απ’ ότι στον Β’Παγκόσμιο πόλεμο και τα όσα επακολούθησαν και η στήριξη παραπάνω απο απαραίτητη.
Γιατί το πιο βαρύ που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μετά την πανδημία θα είναι το βαρύ και ίσως αξεπέραστο για τα πάντα Πένθος των Ανθρώπων.
