Ένα αιμόφυρτο κορμί που κείτεται στο ποτάμι. Το αίμα βάφει τα θολά και μολυσμένα νερά του ποταμού Mapocho. Το αίμα ανήκει στο 16χρονο Antony Alexis Araya, όπως θα γίνει γνωστό, μετά από 24 ολόκληρες ώρες.
Στις 24 ώρες που μεσολάβησαν συνέβησαν τα «συνηθισμένα». Οι καραμπινέροι αρνήθηκαν την εγκληματική ενέργεια, βγάζοντας ανακοίνωση πως ο 16χρονος βούτηξε μόνος του από τη γέφυρα Pio Nono κατά τη διάρκεια των καθιερωμένων συγκρούσεων της Παρασκευής, στις συγκεντρώσεις και συγκρούσεις/μάχες με επίκεντρο πάντα την Plaza Dignidad (και τρεις εβδομάδες πριν το δημοψήφισμα για την αλλαγή του πινοτσετικού Συντάγματος).
Χρειάστηκαν σχεδόν 24 ώρες για να γνωστοποιηθεί το όνομά του, αφού πλέον δεν μπορούσε να αποκρυβεί, καθώς έγινε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το νοσοκομείο Santa María.
Χρειάστηκαν 24 ώρες για να εμφανιστούν βίντεο και ντοκουμέντα που αποδεικνύουν την εγκληματική ενέργεια του καραμπινιέρου.
Χρειάστηκαν περισσότερες από 24 ώρες για ν” αποκαλυφθεί, όχι φυσικά από την αστυνομία, αλλά από ευρήματα και καταγγελίες το όνομα του καραμπινέρου: Sebastian Zamora. Μάλλον αυτή τη φορά το κτήνος θα λογοδοτήσει. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την εξέγερση της 18ης Οκτώβρη, επισήμως στην γενική εισαγγελία υπάρχουν 8.575 φάκελοι περιστατικών σοβαρών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους Καραμπινέρους. Μόνο 16 έχουν αποπεμφθεί.
Πριν δύο εβδομάδες το ερπετό που έχει γαντζωθεί στην προεδρική καρέκλα, ο Sebastián Piñera, έκανε έκκληση από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, για δράση των κρατών για τη υπεράσπιση αξιών, όπως τα… «ανθρώπινα δικαιώματα». Με την επιστροφή του από τις ΗΠΑ, ανακοίνωσε τον εφοδιασμό των καραμπινέρων με οχήματα καταστολής με υπερήχους, αυτά ντε που πρωτολάνσαρε ο αμερικανικός στρατός στον πόλεμο στο Ιράκ.
Χρειάστηκαν 24 ώρες για τη Χιλή να ξεπεράσει το σοκ. Η εικόνα ενός κορμιού στον ποταμό Μαπότσο είναι ΠΟΛΥ ΓΝΩΡΙΜΗ. Ο ποταμός που διασχίζει και το Σαντιάγο, είχε γεμίσει πτώματα λίγες μέρες μετά το πραξικόπημα Πινοτσέτ.
Επί χούντας πεταμένα κορμιά, επί δημοκρατίας πεταμένα κορμιά… Διαλέξτε.
Κατά τα άλλα, μου είχε γίνει ένσταση τον περασμένο Δεκέμβρη από μία «θεσμική», που συμμετείχαμε από κοινού προσκεκλημένες να μιλήσουμε για τη Χιλή, ότι στα άρθρα μου τόνιζα πως η χούντα δε τελείωσε ποτέ. Ναι τυπικά έχει τελειώσει. Το 1990. 30 χρόνια δημοκρατικό τόξο, τοίχος, φράγμα, όπως θέλει κανείς το λέει. 30 χρόνια «δημοκρατικών κυβερνήσεων», τα 25 από αυτά με «συνασπισμούς της αριστεράς» που κυβέρνησαν με το Σύνταγμα Πινοτσέτ, και δεν τόλμησαν να αγγίξουν τίποτα… όπως έγινε και στην Αργεντινή, τη Βραζιλία και αλλού… Αντιθέτως οι κυβερνήσεις της αριστεράς κατάπιαν ολόκληρα κινήματα (μέσω εξαγοράς, αφοπλισμού αλλά και καταστολής).
Η ισοπεδωτική πραγματικότητα στη Λατινική Αμερική, κατά την άποψή μου, κατέρριψε μυθολογίες «περί κινημάτων που στηρίζουν αριστερές κυβερνήσεις» αφού με αυτό τον τρόπο «κερδίζουν χώρο δράσης». Το είδαμε και στις ΗΠΑ με τον Ομπάμα και κυρίως με το «κατάλευκο» κίνημα Occupy και πως η αδυσώπητα φονική πραγματικότητα το διέλυσε…
Όμως, τέλος η δυσοίωνη διάθεση. Γιατί υπάρχουν ευχάριστα. O πιτσιρικάς είναι σε κρίσιμη αλλά σταθερή κατάσταση. Νέοι/ες, γέροι, γραίες, και παιδιά βγήκαν με ακόμη μεγαλύτερη ορμή στους δρόμους. Η έγκριση της αλλαγής Συντάγματος είναι δεδομένη. Και το καλύτερο όλων: τη Χιλή την έχουν «εγκαταλείψει» οι ινστρούχτορες απανταχού της γης. Άλλοι γιατί «μας πήραν τις μεθόδους δράσης αλλά δεν έχουμε την πρωτοκαθεδρία». Άλλοι γιατί «με την εξέγερση δεν βγαίνει τίποτα», άλλοι γιατί «δεν υπάρχει πεφωτισμένη πρωτοπορία». Έτσι μπορούν ανενόχλητοι/ες να συνεχίζουν τον αγώνα τους.
Στη φωτό το κορμί του Άντονι
Ένα αιμόφυρτο κορμί που κείτεται στο ποτάμι. Το αίμα βάφει τα θολά και μολυσμένα νερά του ποταμού Mapocho. Το αίμα ανήκει στο 16χρονο Antony Alexis Araya, όπως θα γίνει γνωστό, μετά από 24 ολόκληρες ώρες.
Στις 24 ώρες που μεσολάβησαν συνέβησαν τα «συνηθισμένα». Οι καραμπινέροι αρνήθηκαν την εγκληματική ενέργεια, βγάζοντας ανακοίνωση πως ο 16χρονος βούτηξε μόνος του από τη γέφυρα Pio Nono κατά τη διάρκεια των καθιερωμένων συγκρούσεων της Παρασκευής, στις συγκεντρώσεις και συγκρούσεις/μάχες με επίκεντρο πάντα την Plaza Dignidad (και τρεις εβδομάδες πριν το δημοψήφισμα για την αλλαγή του πινοτσετικού Συντάγματος).
Χρειάστηκαν σχεδόν 24 ώρες για να γνωστοποιηθεί το όνομά του, αφού πλέον δεν μπορούσε να αποκρυβεί, καθώς έγινε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το νοσοκομείο Santa María.
Χρειάστηκαν 24 ώρες για να εμφανιστούν βίντεο και ντοκουμέντα που αποδεικνύουν την εγκληματική ενέργεια του καραμπινιέρου.
Χρειάστηκαν περισσότερες από 24 ώρες για ν” αποκαλυφθεί, όχι φυσικά από την αστυνομία, αλλά από ευρήματα και καταγγελίες το όνομα του καραμπινέρου: Sebastian Zamora. Μάλλον αυτή τη φορά το κτήνος θα λογοδοτήσει. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την εξέγερση της 18ης Οκτώβρη, επισήμως στην γενική εισαγγελία υπάρχουν 8.575 φάκελοι περιστατικών σοβαρών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους Καραμπινέρους. Μόνο 16 έχουν αποπεμφθεί.
Πριν δύο εβδομάδες το ερπετό που έχει γαντζωθεί στην προεδρική καρέκλα, ο Sebastián Piñera, έκανε έκκληση από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, για δράση των κρατών για τη υπεράσπιση αξιών, όπως τα… «ανθρώπινα δικαιώματα». Με την επιστροφή του από τις ΗΠΑ, ανακοίνωσε τον εφοδιασμό των καραμπινέρων με οχήματα καταστολής με υπερήχους, αυτά ντε που πρωτολάνσαρε ο αμερικανικός στρατός στον πόλεμο στο Ιράκ.
Χρειάστηκαν 24 ώρες για τη Χιλή να ξεπεράσει το σοκ. Η εικόνα ενός κορμιού στον ποταμό Μαπότσο είναι ΠΟΛΥ ΓΝΩΡΙΜΗ. Ο ποταμός που διασχίζει και το Σαντιάγο, είχε γεμίσει πτώματα λίγες μέρες μετά το πραξικόπημα Πινοτσέτ.
Επί χούντας πεταμένα κορμιά, επί δημοκρατίας πεταμένα κορμιά… Διαλέξτε.
Κατά τα άλλα, μου είχε γίνει ένσταση τον περασμένο Δεκέμβρη από μία «θεσμική», που συμμετείχαμε από κοινού προσκεκλημένες να μιλήσουμε για τη Χιλή, ότι στα άρθρα μου τόνιζα πως η χούντα δε τελείωσε ποτέ. Ναι τυπικά έχει τελειώσει. Το 1990. 30 χρόνια δημοκρατικό τόξο, τοίχος, φράγμα, όπως θέλει κανείς το λέει. 30 χρόνια «δημοκρατικών κυβερνήσεων», τα 25 από αυτά με «συνασπισμούς της αριστεράς» που κυβέρνησαν με το Σύνταγμα Πινοτσέτ, και δεν τόλμησαν να αγγίξουν τίποτα… όπως έγινε και στην Αργεντινή, τη Βραζιλία και αλλού… Αντιθέτως οι κυβερνήσεις της αριστεράς κατάπιαν ολόκληρα κινήματα (μέσω εξαγοράς, αφοπλισμού αλλά και καταστολής).
Η ισοπεδωτική πραγματικότητα στη Λατινική Αμερική, κατά την άποψή μου, κατέρριψε μυθολογίες «περί κινημάτων που στηρίζουν αριστερές κυβερνήσεις» αφού με αυτό τον τρόπο «κερδίζουν χώρο δράσης». Το είδαμε και στις ΗΠΑ με τον Ομπάμα και κυρίως με το «κατάλευκο» κίνημα Occupy και πως η αδυσώπητα φονική πραγματικότητα το διέλυσε…
Όμως, τέλος η δυσοίωνη διάθεση. Γιατί υπάρχουν ευχάριστα. O πιτσιρικάς είναι σε κρίσιμη αλλά σταθερή κατάσταση. Νέοι/ες, γέροι, γραίες, και παιδιά βγήκαν με ακόμη μεγαλύτερη ορμή στους δρόμους. Η έγκριση της αλλαγής Συντάγματος είναι δεδομένη. Και το καλύτερο όλων: τη Χιλή την έχουν «εγκαταλείψει» οι ινστρούχτορες απανταχού της γης. Άλλοι γιατί «μας πήραν τις μεθόδους δράσης αλλά δεν έχουμε την πρωτοκαθεδρία». Άλλοι γιατί «με την εξέγερση δεν βγαίνει τίποτα», άλλοι γιατί «δεν υπάρχει πεφωτισμένη πρωτοπορία». Έτσι μπορούν ανενόχλητοι/ες να συνεχίζουν τον αγώνα τους.
Στη φωτό το κορμί του Άντονι,
.webp)
