Δημήτρης Τζιαντζής
Σύμφωνα με το γνωστό ποιητικό θεώρημα, αν μια πεταλούδα ανοιγοκλείσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα. Έτσι και τα απόνερα της συμφωνίας AUKUS στον Ειρηνικό έφεραν την Ελλάδα πιο κοντά στην αγκαλιά της Γαλλίας και στην υπογραφή της πολεμικής συμφωνίας των δύο χωρών, που συνοδεύεται από τη νέα δυσβάσταχτη εξοπλιστική αγορά των… 3+1 φρεγατών Belharra, των 3 ακόμα κορβετών και την αύξηση της αγοράς των Ραφάλ σε 24 από 18. Παρά τις «εκπτώσεις» στον φορολογούμενο, οι φρεγάτες θα κοστίσουν περισσότερα από πέντε δισεκατομμύρια ευρώ και μάλιστα σε μια εποχή που τρέχουν εξοπλιστικά προγράμματα άνω των 10 δισ. ευρώ.
Ωστόσο, η «αμυντική συμφωνία» δεν περιορίζεται στην προμήθεια πολεμικού εξοπλισμού, αλλά είναι πολύ βαθύτερη. Η αμυντική συνδρομή περιορίζεται, σε περίπτωση επίθεσης κατά της ελληνικής επικράτειας αφήνονται εκτός κάλυψης– ανάλογα με την ερμηνεία και τις διαθέσεις του Παρισιού– «γκρίζες ζώνες», ΑΟΖ (που δεν έχει καν οριστεί από την Αθήνα) και υφαλοκρηπίδα στις οποίες επικεντρώνεται και η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση. Επιπλέον, στο άρθρο 18 προβλέπεται συνδρομή της Ελλάδας στην υπεράσπιση των γεωπολιτικών συμφερόντων και πολεμικών τυχοδιωκτισμών της Γαλλίας σε όλο τον κόσμο από το Σαχέλ μέχρι τη Λιβύη και τη Συρία! Πρόκειται για μια εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη. Οι μεγάλες αυτές φρεγάτες αναμένεται να έχουν κύριο πεδίο δράσης τη Μεσόγειο και τη συμμετοχή σε κοινές αποστολές με το γαλλικό ναυτικό και θα ελλιμενίζονται στον υπό δημιουργία ελληνικό ναύσταθμο στη Σούδα. Στις παραγράφους 11 και 16 του συμφώνου, άλλωστε, υπάρχει αναφορά σε σύγχρονες αποστολές υβριδικών πολέμων, παρακολουθήσεων, ασύμμετρων απειλών, κλιματικής αλλαγής και μεταναστευτικής πολιτικής!
Δύσκολο να μη θυμηθούμε το ιστορικό –σχηματικό– δίλημμα «κανόνια ή βούτυρο»; Παραδοσιακά, οι σοσιαλδημοκράτες οπαδοί των κοινωνικών πολιτικών ζητούσαν περισσότερο βούτυρο και «όχι άλλα κανόνια». Σε μια εποχή που οι κοινωνικές παροχές βρίσκονται στην προκρούστεια κλίνη της 11ης έκθεσης ενισχυμένης εποπτείας και τα δημόσια συστήματα υγείας, εκπαίδευσης και μεταφορών έχουν «γονατίσει» από τις ελλείψεις, έχει ξεχωριστή πολιτική σημασία, και όχι μόνο σημειολογικά, που ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στις ανάγκες σε «κανόνια»! Ο ΣΥΡΙΖΑ αρχικά χαιρέτισε -με επιφυλάξεις- τη συμφωνία. Χαρακτήρισε «ορθές στρατηγικά επιλογές» την αγορά των φρεγατών Belharra και την αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία που, όπως σημείωσε, είχαν δρομολογηθεί από την κυβέρνηση Τσίπρα.
Τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ χαρακτήρισαν την αμυντική συμφωνία Γαλλίας-Ελλάδας ρελάνς του Μακρόν στην πολιτική πανωλεθρία που δέχτηκε με το στρατιωτικό σύμφωνο Αυστραλίας-Βρετανίας-ΗΠΑ και την ακύρωση του μεγάλου προγράμματος ύψους έως και 56 δισ. ευρώ για την παράδοση υποβρυχίων στην Αυστραλία. Υπό αυτό το πρίσμα, η επιλογή από την ελληνική κυβέρνηση των γαλλικών φρεγατών της Naval Group έναντι των προτάσεων της αμερικανικής Lockheed-Martin αποτελεί μια μικρή –συμβολική κυρίως– νίκη για το Παρίσι. Ο Κ. Μητσοτάκης ισχυρίζεται πως η επιλογή αυτή έγινε «διότι αυτή ήταν η τελική εισήγηση του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού», ωστόσο, στην πραγματικότητα διάλεξε το Παρίσι με σαφή γεωπολιτικά κριτήρια και όχι υλικοτεχνικά.Στη συνέχεια ωστόσο ο Τσίπρας είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έκλεινε ποτέ συμφωνία που θα άφηνε ανοιχτό το θέμα της υπεράσπισης υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ αλλά και ούτε θα έθετε σε κίνδυνο ελληνικά στρατεύματα σε περιοχές μακριά από Γαλλία και Ελλάδα.https://prin.gr/
