Η βεντέτα που ξεκίνησε ανάμεσα στον Θόδωρο Πάγκαλο και τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, τους εξοργισμένους δημοσίους υπαλλήλους, τους εξεγερμένους της Κερατέας και πάει λέγοντας, κατ’ άλλους είναι πολιτική, κατ΄ άλλους κινείται στα όρια ενός συνδρόμου καταδίωξης, στο οποίο εμπλέκονται ιδεολογικές συγκρούσεις, και κατ΄ άλλους είναι όλα αυτά μαζί και, ίσως, και κάποια άλλα.Όλες οι αντιδράσεις, όμως, στο Παρίσι, στα Καλύβια και όπου αλλού κατά του αντιπροέδρου ή κατά άλλων υπουργών, έχουν τον ίδιο παρανομαστή ή το ίδιο άλλοθι. Την απουσία κοινωνικής δικαιοσύνης στα μέτρα του μνημονίου και τη στρατηγική του κοινωνικού αυτοματισμού.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου για να δικαιολογήσει περικοπές και ανατροπές έβγαλε «στη σέντρα» εργαζόμενους χωρίς καμία διάκριση. Επιχείρησε να δώσει μαθήματα νοικοκυρέματος και διαφάνειας, όταν επίλεκτα και κορυφαία στελέχη της είχαν πρωταγωνιστήσει σε ένα όργιο σπατάλης την περίοδο που κατείχαν υπουργικές θέσεις σε προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να εξυπηρετήσουν προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες, πελατειακές ή άλλες σχέσεις.Τώρα βάζουν delete στο αμαρτωλό τους παρελθόν και είτε επώνυμα -σηκώνοντας τη σημαία μιας εξυγίανσης που σηκώνει πολύ συζήτηση για τον τρόπο που γίνεται- είτε ανώνυμα, φορώντας κουκκούλες, βγάζουν επιλεκτικά στη φόρα λίστες, μισθούς, επιδόματα κλπ. ισοπεδώνοντας τους πάντες.Όταν, όμως, σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες. Τα κρούσματα των αντιδράσεων δεν περιορίζονται μόνο στα πρόσωπα που εκτίθενται στα ΜΜΕ, πολιτικούς, δημοσιογράφους, συνδικαλιστές κλπ. Η στοχοποίηση διαπερνά σταδιακά όλες τις κοινωνικές κατηγορίες. Όλοι στην καθημερινότητά μας γινόμαστε μάρτυρες ενός καυγά σε μια ουρά ή στη λαϊκή, που μπορεί να ξεσπάσει από το τίποτα, γιατί ο ένας έχει παιδί δημόσιο υπάλληλο ενώ ο άλλος άνεργο. Μέσα στο κλίμα των αλληλοκατηγοριών που επικρατεί, ο πρώτος συμμετείχε στο πάρτι του “μαζί τα φάγαμε” και ο δεύτερος ήταν το θύμα κι ας είχε κάνει προσπάθειες να βάλει και εκείνος το παιδί του στο δημόσιο και δεν τα κατάφερε.Εύκολα, πλέον, καταγγέλεται ο οποιοσδήποτε μικρομεσαίος έτυχε να πάει καλύτερα από κάποιον άλλον που αναγκάζεται να βάλει λουκέτο. Ο πρώτος θεωρείται οπωσδήποτε «λαμόγιο», ενώ ο δεύτερος θύμα. Τα πράγματα είναι ή άσπρο ή μαύρο. Με την ίδια ευκολία κάτι θεωρείται επιτυχία ή αποτυχία. Και αμφότερες μεγεθύνονται ή δαιμονοποιούνται. Η ανθρωποφαγία προκαλεί μια πρόσκαιρη ηδονή. Οδηγεί, όμως, και στο χάος.Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλοι μας την πατήσαμε παταγωγώς. Δεν υπάρχει ούτε ένας -ναι ούτε ένας! – που να μπορεί σήμερα να λέει “εγώ τα είχα προβλέψει όλα, σας τα έλεγα συνέχεια, και εσείς δεν με ακούγατε”. Όλοι χτυπούσαμε καμπανάκια για την οικονομία, αλλά κανένας δεν προέβλεψε τον εφιάλτη που θα ζούσε η χώρα. ΚΑΝΕΝΑΣ. Η τότε κυβέρνηση Καραμανλή μιλούσε για θωρακισμένη οικονομία, η δε επερχόμενη του ΠΑΣΟΚ διακήρυττε ότι “λεφτά υπάρχουν”.Κάτι πήγαινε να πει ο διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος Γ. Προβόπουλος αλλά κι εκείνος δεν ξέφευγε από τα θεσμικά όρια των ισορροπιών -και οι συνομιλητές του είτε έκλειναν τα αυτιά τους για μικροκομμάτικες σκοπιμότητες είτε ήταν τόσο κατώτεροι των περιστάσεων που δεν έκαναν τη σωστή αξιολόγηση των δεδομένων.
Δεν φτάνει μία χώρα στην χρεοκοπία έτσι στα ξαφνικά. Και γι’ αυτό το λόγο, το έλλειμμα που υπήρξε στο “πριν” -στην έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση του προβλήματος- κάποτε θα πρέπει να διερευνηθεί ιστορικά. Όλα αυτά, όμως, είναι παρελθόν. Η κρίση που χτυπάει τη χώρα σαρώνει τα πάντα. Και δεν ξεχωρίζει τον «επιτυχημένο» ή τον «αποτυχημένο». Αντί ο ένας να ζητάει τον εξοστρακισμό του άλλου, ας αποφασίσουμε να δούμε πώς θα συνεχιστεί η ζωή μας από εδώ και πέρα με το βλέμμα στραμμένο στις επόμενες γενεές. Τρώγοντας τις σάρκες μας δεν οδηγούμαστε πουθενά. Είμαστε όλοι μας κήνσορες και θεράποντες, ταυτόχρονα.http://www.aixmi.gr
