Αν ο Λένιν ζούσε και βρισκόταν στην Ελλάδα το 2012, θα έτριβε τα χέρια του. Γιατί όσα συμβαίνουν εδώ τους τελευταίους μήνες δεν συνιστούν απλώς μια σοβαρή πολιτική ή οικονομική κρίση, απ’ αυτές που ταλανίζουν και άλλες χώρες της ευρωζώνης: πρόκειται στη πραγματικότητα για την κατάρρευση της άρχουσας τάξης που σχηματοποιήθηκε μετά την μεταπολίτευση και κυβέρνησε τη χώρα τα τελευταία 37 χρόνια.Τέλος οι δύο εχθροί, Παπανδρέου και συγκρότημα Λαμπράκη στρέφονται απο κοινού εναντίον των τραπεζιτών. Ο μεν μέχρι πρότινος πρωθυπουργός εναντίον των τραπεζών και του συστήματος γενικότερα, το οποίο μάλιστα χαρακτήρισε χθες «αντιπαραγωγικό, κρατικοδίαιτο και κομπραδόρικο» !! Το δε «Βήμα» που κατακεραύνωνε χθες βράδυ τη σαράφικη λογική των τραπεζιτών που στραγγαλίζει την επιχειρηματικότητα». Μετά την ιδιοκτησία της «Ελευθεροτυπίας», του άλλου συμβόλου της μεταπολίτευσης που καταρρέει, ένα ακόμη συγκρότημα τύπου τα βάζει δημοσίως με τις τράπεζες. Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα όπου επιχειρήσεις σχεδιάζουν να κάνουν μπίζνες χωρίς τις τράπεζες. Οσο για τις τράπεζες, αυτές στράφηκαν εναντίον της κυβέρνησης Παπανδρέου όταν αυτή προσχώρησε στο στρατόπεδο του κουρέματος και θεωρούν τις διοικήσεις των ΜΜΕ που ζητούν δάνεια πλήρως αναξιόπιστες για να πάρουν δάνεια, ακόμη και αν μπορούσαν να τους τα χορηγήσουν.
Απ’ αυτήν την άποψη, οι χθεσινές εξελίξεις έχουν ιδιαίτερη συμβολική αξία. Πρώτον, ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου, ανακοίνωσε ότι θα αποχωρήσει και από την προεδρία του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του. Δεύτερον, παρά την δήλωση αποχώρησης του Γ. Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ παραμένει βαθύτατα διχασμένο, ανίκανο να σφραγίσει τις εξελίξεις, όπως τις τελευταίες δεκαετίες, λίγο πριν από μια καταστροφική εκλογική ήττα που μοιάζει αναπόφευκτη.
Και τέλος στην ομιλία του με την οποία έκανε το δικό του αποχαιρετιστήριο απολογισμό, ο πρώην πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ αποκάλυψε ότι ο άλλος πυλώνας της κουτσουρεμένης μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, τα ΜΜΕ και η ναυαρχίδα τους που ονομάζεται ΔΟΛ, αντιμετωπίζουν έναν θανάσιμο κίνδυνο: η Εθνική αρνήθηκε να δάνειο των 10 εκατ, που είναι αναγκαίο για την επιβίωση του συγκροτήματος Λαμπράκη.
Δεν έχουν τόσο σημασία οι μικροπολιτικές πτυχές της υπόθεσης: η έμμονη ιδέα του κ. Παπανδρέου ότι τον έριξαν κάποια σκοτεινά οικονομικά συμφέροντα, λες και πρόκειται για τον Σαλβαντόρ Αλλιέντε και όχι για έναν πρωθυπουργό που εφάρμοσε μια δέσμη αμείλικτων μέτρων, τα οποία έχουν σε όλο τον πλανήτη στόχο να μεταφέρουν στους ισχυρούς τον όποιο πλούτο έχει απομείνει στους ασθενείς.
Ούτε αξίζει ιδιαίτερου σχολιασμού το γεγονός ότι με ένα στημένο πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ μερικές εβδομάδες πριν, ο Σταύρος Ψυχάρης παραίτησε τον Γ.Παπανδρέου, επαινώντας τον μάλιστα για τη θαρραλέα απόφαση του να αποχωρήσει από την πολιτική. Όλα αυτά προφανώς έγιναν αφού η Εθνική Τράπεζα είχε απορρίψει την αίτηση του ΔΟΛ για το δάνειο των 10 εκατ -απόφαση για την οποία ρωτήθηκε και ο τότε πρωθυπουργός στον οποίο έφτασε τελικά το θέμα- επιταχύνοντας την στροφή του συγκροτήματος προς τον κ. Σαμαρά. Το πιο σημαντικό είναι ότι στην σημερινή Ελλάδα, οι βασικοί παράγοντες του συστήματος εξουσίας στρέφονται πλέον, ανοικτά και δημόσια, ο ένας εναντίον του άλλου. Το ΠΑΣΟΚ εναντίον του συγκροτήματος τύπου που το στήριζε τις τελευταίες δεκαετίες και το τελευταίο εναντίον του κόμματος που το πριμοδοτούσε με δάνεια, κρατικές διαφημίσεις, Μέγαρα Μουσικής και ενίοτε εργολαβίες την ίδια περίοδο.
Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων. Ένας άνθρωπος του συστήματος, διεκτραγωδούσε τις προάλλες σε μια κατ’ ιδίαν συζήτηση, την πλήρη αδυναμία της άρχουσας τάξης να συνεννοηθεί μεταξύ της. Υποστηρίζοντας τον Παπαδήμο-τελευταία λύση, βάζοντας το Σαμαρά να στηρίξει δημοσίως το μνημόνιο και κάνοντας τον να καταλάβει ότι πρέπει να αφήσει τους άλλους να κάνουν την βρόμικη δουλειά αντί να επιδιώκει να παραλάβει την βόμβα ή υποδεικνύοντας στο δελτίο ειδήσεων του Mega ότι πρέπει να σταματήσει τις υποκριτικές, αντιμνηνομιακές κορώνες. «Είναι τέτοιο το βάθος της κρίσης αλλά και οι προσωπικοί εγωισμοί», μου έλεγε, «ώστε δεν μπορούν ούτε να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι». Είναι αυτό που διαμηνούσε λίγο καιρό πριν ο Σ. Ψυχάρης, εξηγώντας το ροκάνισμα του Γ. Παπανδρέου: «αυτός είναι που πρέπει επιτέλους να αποδεχθεί ότι είμαι ο επικεφαλής του μεγαλύτερου συγκροτήματος τύπου της χώρας».
Ο Λένιν έχει ως γνωστόν πεθάνει και οι κάθε λογής Έλληνες απόγονοι του αδυνατούν να παρέμβουν στις ραγδαίες εξελίξεις. Γι’ αυτό, παρ’ ότι η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού συστήματος μοιάζει αναπόφευκτη και σε μεγάλο βαθμό επιβεβλημένη, το αμέσως διάδοχο σχήμα δεν θα είναι μια νέα πιο υγιής δημοκρατία, με περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη. Αλλά ένα μοντέλο στο οποίο οι βασικοί παίκτες του σήμερα, καθώς δεν μπορούν πλέον να δανείζονται ούτε από τις τράπεζες, ευελπιστούν να ψαρέψουν στα θολά νερά της δραχμής και της πλήρους τριτοκοσμικής ανομίας που θα τη συνοδεύει. Πρόκειται για την «κομπραδόρικη αστική τάξη», που αφού συνεργάστηκε μαζί της, ανακάλυψε χθες, κατόπιν εορτής, ο κ. Παπανδρέου.http://tvxs.gr
