Μπροστά από αυτή την πραγματικότητα έχει στηθεί μια γυαλισμένη πολιτική βιτρίνα που αποθεώνει τη διαστροφή της πραγματικότητας: τηλεοπτικά πλάνα με τον πρωθυπουργό σε ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα, δηλώσεις του υπουργού Εργασίας για «αποκατάσταση της ομαλότητας στην αγορά εργασίας», παρέλαση Μητσοτάκη και Τσίπρα στην Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ με σχέδια «ανάπτυξης».
Πιο πίσω, είναι η μεγάλη εικόνα μιας περιοχής σε αναβρασμό, με τους ιμπεριαλιστές να ανταγωνίζονται και να επιδιαιτητεύουν και με το εργαλείο των ΑΟΖ, με τα αδιέξοδα να συσσωρεύονται και να μεγαλώνουν τους κινδύνους άδικων πολέμων και αλληλοσφαγών των λαών.
Βασικό ζητούμενο απέναντι σε αυτή την κατάσταση και την αντιδραστική και επικίνδυνη δυναμική της, είναι και θα είναι, η ανάδειξη και συγκρότηση των μετώπων πάλης που θα θέτουν στην πρώτη γραμμή και στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας την υπεράσπιση και διεκδίκηση των δικαιωμάτων στη ζωή, στη δουλειά, στις ελευθερίες, του λαού και της νεολαίας. Η ανάδειξη των μετώπων πάλης που θα καταγγέλλουν τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, τον αντιδραστικό ανταγωνισμό των αστικών τάξεων Ελλάδας-Τουρκίας και θα αγωνίζονται ενάντια στο ενδεχόμενο να γίνουν οι λαοί των δύο χωρών κρέας για τα κανόνια.
Αυτές οι αναγκαιότητες, όσο και αν καταστέλλονται πολιτικά και κυριολεκτικά από τις δυνάμεις του συστήματος, γίνονται όλο και πιο επιτακτικές και πρέπει να υπηρετηθούν με επιμονή και αποφασιστικότητα.
Η μεγάλη επίθεση
«ΣΥΝ-εργασία» του κεφαλαίου και της εργατικής τάξης, της αστικής τάξης και του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει! Γιατί τα κέρδη –και το μεγάλωμα των κερδών- του κεφαλαίου προϋποθέτουν την ένταση της εκμετάλλευσης, το ξεζούμισμα και την εξαθλίωση των εργατών. Γιατί η ενίσχυση –οικονομική και πολιτική- της αστικής τάξης βασίζεται στη μεγαλύτερη λεηλασία των εισοδημάτων και δικαιωμάτων του λαού, στη μεγαλύτερη κατάπνιξη των δημοκρατικών δικαιωμάτων του, στην πιο βαριά καταπίεσή του.
Αυτό το ξέρουν και με το παραπάνω τα κυβερνητικά και συστημικά επιτελεία και για αυτό κλιμακώνουν συνεχώς -ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες- την αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση. Ταυτόχρονα, δεν διστάζουν να παρουσιάζουν το μαύρο άσπρο και την πραγματικότητα ανεστραμμένη. Για παράδειγμα, όχι μόνο δεν «υπερασπίζουν τον κατώτατο μισθό», όπως προκλητικά ισχυρίζεται ο Βρούτσης αλλά αντίθετα τον μείωσαν μέχρι και 20%, με τα μέτρα που προβλέπουν την κάλυψη του 60% της απώλειας μέχρι και του μισού μισθού! Όχι μόνο δεν «υπερασπίζονται το δικαίωμα στην εργασία» αλλά αντίθετα το καταργούν, δίνοντας το δικαίωμα στην εργοδοσία να αναστέλλει συμβάσεις ή να τις μετατρέπει από πλήρη σε εκ περιτροπής απασχόληση, με την ταυτόχρονη δυνατότητα να απολύει άλλους ή και αυτούς των οποίων μετέτρεψε τη σύμβαση όταν λήξει το διάστημα αυτής της μετατροπής!
Όλα αυτά τα μέτρα έχουν κιόλας διαμορφώσει ένα ζοφερό τοπίο. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται σε αναστολή και σε εκ περιτροπής εργασία με μέρος από τον άθλιο κατώτατο μισθό. Εκατοντάδες χιλιάδες εποχικοί εργαζόμενοι βρίσκονται και περνούν στην ανεργία, ενώ η ΕΛΣΤΑΤ επιχειρεί να εμφανίσει «χαμηλά» τα ποσοστά της ανεργίας αυξάνοντας, το μη ενεργό οικονομικά τμήμα του πληθυσμού.
Από μια άποψη, τα κόλπα αυτά «έχουν τα δίκια τους»! Όχι μόνο -ούτε και κυρίως- γιατί ένας κόσμος δηλώνει αδυναμία αναζήτησης εργασίας λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει από την πανδημία. Αλλά γιατί ο πραγματικός στόχος αυτής της επίθεσης που εξελίσσεται εδώ και πολλά χρόνια και «ποτέ» δεν τελειώνει, είναι ακριβώς η κατάργηση του δικαιώματος στη δουλειά! Στη δουλειά με δικαιώματα, στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Στη δουλειά με συλλογική σύμβαση, με μισθό που να καλύπτει το κόστος ζωής, με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη κ.ο.κ.! Η επίθεση των ΠΝΠ όλου του τελευταίου διαστήματος κάνει ένα μεγάλο άλμα στην προώθηση αυτών των πάγιων –και καθόλου προσωρινών- επιδιώξεων του συστήματος.
Αν το χτύπημα στο δικαίωμα στη δουλειά είναι ο πυρήνας της επίθεσης, κρίσιμα και αναγκαία «συνοδευτικά» αυτού του πυρήνα είναι τα παράλληλα χτυπήματα σε μια σειρά βασικά κοινωνικά δικαιώματα του λαού και της νεολαίας. Για αυτό εν μέσω πανδημίας και καραντίνας ξεκίνησε και εξελίσσεται μια ολόκληρη επίθεση στην Εκπαίδευση και σε όλες τις βαθμίδες της. Μια επίθεση που σημαδεύει το «τώρα» για εκπαιδευτικούς, μαθητές και φοιτητές, αλλά ταυτόχρονα –και από μια άποψη κυρίως- επιδιώκει να προετοιμάσει το μέλλον. Το μέλλον της νεολαίας σε μια ζωή σύγχρονης δουλείας χωρίς δικαιώματα και ελευθερίες. Και είναι τόσο ξεσαλωμένη η επίθεση αυτή, ώστε εν μέσω πανδημίας και με ορατό το ενδεχόμενο αναζωπύρωσής της να απολύει τους συμβασιούχους από τις διαλυμένες μονάδες υγείας και να βάζει ξανά μπροστά τα διαβόητα ΣΔΙΤ που θα φέρουν και χειροτέρευση στους όρους περίθαλψης του λαού και επιδείνωση των όρων εργασίας στους υγειονομικούς.
Σφιχτά τα ιμπεριαλιστικά λουριά
Δίπλα στην προκλητική προπαγάνδα που εμφανίζει την πολιτική της κυβέρνησης ως πολιτική «υπεράσπισης των εργαζομένων» παραμένει βέβαια η προπαγάνδα για τη «σωτηρία» που θα μας φέρει η ΕΕ! Μια προπαγάνδα που εκφράζει θεμελιώδη οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της αστικής τάξης, που η συμμετοχή της στην ΕΕ αποτελεί για αυτήν αναπόσπαστο μέρος του δόγματος «ανήκουμε στη Δύση», που είναι βάθρο της ύπαρξής της και της αναπαραγωγής της.
Η προπαγάνδα αυτή εντάθηκε όλο το τελευταίο διάστημα με βάση το «ταμείο ανάκαμψης» που αποφάσισε ο γαλλογερμανικός συμβιβασμός, αλλά από τις πρώτες κιόλας συγκεκριμενοποιήσεις του πλαισίου και των πραγματικών αποφάσεων των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, η προπαγάνδα αυτή κάθε άλλο παρά δικαιώνεται. Ήδη οι όροι που επιβάλλονται στην πολυαναμενόμενη απόφαση επιστροφής των κερδών από τα ελληνικά ομόλογα (δηλαδή από τα δάνεια που πληρώνει ο λαός με σφαγιασμό των δικαιωμάτων του) είναι χαρακτηριστικοί για το ότι τα λουριά της επιτροπείας θα παραμείνουν πολύ σφιχτά. Ανάμεσα στους συνολικά εφτά όρους των Ευρωπαίων υπάρχει ότι τα χρήματα αυτά θα διατεθούν για πληρωμή του χρέους και όχι για την «ανάπτυξη», δηλαδή ως μπαξίσι στα μεγαλοαστικά τζάκια. Αλλά επιπλέον αυτά θα διατεθούν μόνο αν καταργηθεί η προστασία της πρώτης κατοικίας και αν προχωρήσει η «εξυγίανση» των κόκκινων δανείων, των οποίων οι μεταβιβάσεις σε funds του εξωτερικού προχωρούν με επιταχυνόμενους ρυθμούς, αφού ήδη στο πρώτο τρίμηνο της χρονιάς από 23.5 δις έφτασαν στα 30,8 δις ευρώ οι ονομαστικές αξίες αυτών των δανείων που ήρθαν στα χέρια των διεθνών αρπακτικών. Είναι προφανές πού οδηγούν αυτές οι προετοιμασίες και εξελίξεις και για το ζήτημα των πλειστηριασμών σπιτιών του λαού αλλά και για έναν πολύ μεγάλο αριθμό μικρομεσαίων επιχειρήσεων που είναι χρεωμένες με τα δάνεια αυτά.
Συνεπώς, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές -που έχουν τα δικά τους σοβαρά ζόρια και τους δικούς τους λογαριασμούς- δεν προτίθενται να χαλαρώσουν τα λουριά της επιτροπείας στην αστική τάξη και οι οικονομικές εξελίξεις στη χώρα θα παραμείνουν στην δοσμένη τροχιά και μάλιστα σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πεδίο από αυτό της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Με άλλα λόγια, δεν προσφέρονται στην αστική τάξη ανάσες και διευκολύνσεις από τους πάτρωνές της, γιατί οι ίδιοι βρίσκονται και σε κρίση και σε οξύτατους ανταγωνισμούς. Μια άλλη εκδοχή αυτή της κατάστασης ήταν το τράβηγμα των αυτιών από τον Αμερικάνο πρέσβη στους Έλληνες εφοπλιστές, που τους έβαλε ένα υποσχεθούν δημόσια ότι δεν θα παραβιάζουν το αμερικάνικο εμπάργκο στη Βενεζουέλα, όσο και αν αυτό κοστίζει!
Με όλα αυτά και με τον ΣΕΒ να δηλώνει ότι στο ζήτημα των επενδύσεων περιμένει τους «απ’ έξω» να έρθουν και να του… διαμορφώσουν όρους, το αφήγημα της «ανάπτυξης» αποδεικνύεται ξανά ένα αντιδραστικό παραμύθι που επιστρατεύεται για να συγκαλύπτει τα πραγματικά αδιέξοδα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και ως πρόσχημα που «δικαιολογεί» την ακατάπαυστη και κλιμακούμενη αντιλαϊκή επίθεση.
Τα αδιέξοδα αυτά είναι ακόμα μεγαλύτερα στο γεωπολιτικό πεδίο όπου, δεσπόζει ο αντιδραστικός ανταγωνισμός Ελλάδας-Τουρκίας, που αγγίζει επικίνδυνα όρια την ίδια στιγμή που φαίνεται να αναζητούνται διευθετήσεις του. Όμως αυτές προσκρούουν και στα ανταγωνιστικά σχέδια και επιδιώξεις των επικυρίαρχων στις δύο χώρες και στην περιοχή ιμπεριαλιστών και στην αντιδραστική φύση των δύο αστικών τάξεων. Γι αυτό το «ευρύ εθνικό μέτωπο» (που φθάνει ως την ηγεσία του ΚΚΕ που φαίνεται ότι αναζητεί ρόλο μέσω αυτού του «μετώπου») απαιτεί διαρκώς από τον λαό «ετοιμότητα» για να πληρώσει και με την ίδια του τη ζωή τα αντιδραστικά αυτά αδιέξοδα και να οδηγηθεί μέσα από μια θερμή περιπέτεια σε ακόμα χειρότερες συνθήκες, όποια και αν είναι η έκβαση της.
Πάλη για ζωή με δικαιώματα
Τα οξύτατα προβλήματα των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας, μια και μόνη πραγματική διέξοδο έχουν να βρουν. Τη διέξοδο της μαζικής πάλης και των αγώνων που θα αντιστέκονται στην επίθεση και θα διεκδικούν τα δικαιώματά τους στη δουλειά και στη ζωή. Απέναντι σε αυτή την προφανή ανάγκη υψώνονται μια σειρά σοβαρά και μεγάλα πολιτικά εμπόδια. Είναι αυτά που υψώνει ο αντίπαλος που παρατάσσει όλες -και τις κάθε λογής και μορφής- δυνάμεις του για να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη. Γιατί ξέρει ότι μια τέτοια εξέλιξη και μόνο με την εμφάνισή της τροποποιεί –αρνητικά για τον ίδιο, θετικά για τον λαό- τα δεδομένα που θέλει να τα παρουσιάζει ως «αντικειμενικά» και «αμετακίνητα».
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο αντίπαλος, δηλαδή το σύστημα και η κυβέρνησή του, βοηθιέται στην ύψωση εμποδίων από τις δυνάμεις που -υποτίθεται ότι- ανήκουν στην απέναντι πλευρά! Βοηθιέται από την πολιτική τους γραμμή, από τις πράξεις τους ή τις παραλείψεις τους. Την πολιτική γραμμή που αναζητά λύσεις για τον λαό –στο όνομα της Αριστεράς και του κινήματος- σε εκλογικά προγράμματα που λίγο ως πολύ εκκινούν από την προϋπόθεση ότι το σύστημα ή μέρος των δυνάμεών του θα συμμεριστούν λαϊκές ανάγκες. Τη γραμμή που από την υγεία και την παιδεία ως τους χώρους των εργαζομένων «βλέπει» το κράτος και το σύστημα ως κάτι ανάμεσα σε «ανταγωνιστή και συνομιλητή» που αν «εκβιαστεί» θα υποκύψει να δώσει εργατικό έλεγχο, σύστημα δημόσιας υγείας, δημόσια και δωρεάν παιδεία… Την πρακτική που θέτει ως προϋπόθεση αγώνων και κοινής δράσης την υιοθέτηση και ευρεία προπαγάνδιση αυτών των εκλογικών προγραμμάτων! Την πρακτική που κάτω από το βάρος των ιδεολογικών αφετηριών αυτής της γραμμής, όχι μόνο δεν αντιστρατεύεται προφανείς αντιδραστικές επιλογές, αλλά αντίθετα αναζητά και καταθέτει προτάσεις «θετικής μετάλλαξής τους», όπως συμβαίνει αυτό τον καιρό στα Πανεπιστήμια στο ζήτημα της τηλε-επίθεσης του συστήματος.
Απέναντι σε όλα αυτά είναι αυξημένες οι ευθύνες των αγωνιστικών δυνάμεων και ο ρόλος που οφείλουν να κατακτήσουν για να ευνοηθεί με μαζικούς όρους η υπόθεση της πάλης. Αναμφίβολα δεν μπορούν να απαντηθούν δια μιας προβλήματα του κινήματος που έχουν τις ρίζες τους και τις αιτίες τους δεκαετίες πριν και ανάγονται στις εξελίξεις της υποχώρησης και της αποσυγκρότησης αυτών των δεκαετιών. Εξάλλου οι υποτιθέμενες έτοιμες «συνολικές απαντήσεις» που έχουν τεθεί στην κυκλοφορία εδώ και χρόνια από τις πιο διαφορετικές (ή τελικά «διαφορετικές») πλευρές βιώνουν ξανά και ξανά αδιέξοδα και (ομολογημένες ή όχι) καταρρεύσεις.
Μπορούν όμως να οικοδομούνται απαντήσεις στη βάση των απαιτήσεων της ταξικής πάλης και μέσα σε αυτήν και με αυτήν να συγκροτούνται και να ισχυροποιούνται οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής-αντιδιαχειριστικής κατεύθυνσης, οι δυνάμεις που αγωνίζονται στη βάση της μαζικής αντίστασης και διεκδίκησης και στην προοπτική της αναμέτρησης με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Αυτές οι απαιτήσεις της ταξικής πάλης σήμερα βοούν για την ανάγκη να ανοιχτούν δρόμοι αγώνα για τον λαό και τη νεολαία. Και είναι παραπάνω από φανερό ότι το αμέσως επόμενο διάστημα θα συσσωρεύονται ολοένα περισσότεροι όροι που θα απαιτούν τη διέξοδο αυτή.http://www.kkeml.gr/
